حماقت بزرگی‌ست که آدمی به منظور برنده شدن در بیرون، در درون ببازد، یعنی برای شوکت، مقام، آرامش اوقات فراغت و استقلال خود را به‌طور کامل یا عمدی فدا کند.
او می‌گوید که مردم فقط از ما و اندیشمندان تعریف می‌کنند و ما شهوت این شهرت را به جان می‌خریم اما اذعان می‌کند «در حقیقت امر، من هنوز گرد مشکلی حل نشدنی می‌چرخیدم: آموزش دادن و حرف‌هایی که خودم هم نمی‌دانستم چیست»...
شوپنهاور معتقد است آدم‌ها حسادت مزمن و هولناکی نسبت به همه‌چیز و همه‌کس دارند. حال با این خصوصیت انسان چگونه می‌تواند به شفقت که فلسفه اصلی اوست دست یابد؟
بابلیان قدیم و یزیدیان روز اول بهار را جشن می‌گرفتند و آن را جشن سال نو می‌گفتند. در بابل، این جشن را «زگموک» می‌گفتند و خدای بزرگ، «مردوک» را می‌ستودند.
در اين رمان كه ماجراى آن در مدرسه نظامى لئونسيو پرادو – همان مدرسه اى كه نويسنده مدتى دانشجوى آن بوده- مى گذرد، بارگاس يوسا تصويرى تحقيرآميز از نظاميان و نظاميگرى در پرو به دست مى دهد. موفقيت يوسا در این كتاب چنان است كه برخى معتقدند هيچ نويسنده اى تا آن زمان نتوانسته در اثرى رئاليستى جامعه آمريكاى لاتين را در قالب داستان به تصوير بكشد.
Loading ...
