«دارکوب» مسلما سکانس‌‌هایی دارد که مخاطب را تحت تاثیر قرار می‌دهد و حتی من که در آن بازی کردم با دیدن آن صحنه‌‌ها اشک می‌ریزم اما این رویه و ظاهر فیلم است و مفهوم اصلی آن اصلا تلخ نیست بلکه امید را در دل خود جای داده است.
قصه اعتیاد چیزی نیست که منحصر به امروز باشد یا دیروز، روایت‌‌های دراماتیکی که از دل این معضل بیرون می‌آید آن‌قدر زیاد است که سینمای ایران قبل و بعد از انقلاب همواره به آن توجه داشته است.
فیلمی مثل «دارکوب» باید از مسیر درست و فرمول درست عبور کند تا به حقش برسد. خیلی‌ها باید حمایت کنند تا این فیلم به‌شکل مناسبی اکران شود و بتواند به اصلاح فرهنگ جامعه کمک کند.
«این فیلم واقع‌گرايانه است و پرهيز کرده است از اگزجره کردن و شاید اگر می‌خواستیم موقعيت جامعه را حتی به شکلی که در جامعه هست نشان دهیم، شاید فضای فیلم خیلی تلخ‌تر می‌شد.»
Loading ...
