به گزارش خبرنگار هنرهای تجسمی خبرگزاری صبا، هفدهمین نمایشگاه تصویر سال که ۲ اسفندماه سال گذشته در خانه هنرمندان ایران آغاز به کار کرد، طولی نکشید که به حکم ویروسی به نام کرونا که به سرعت در همه دنیا در حال انتشار بود، متوقف شد و بسیاری از برنامه های این نمایشگاه نیز متعاقب آن به حالت تعلیق درآمدند.

اما سیف الله صمدیان دبیر این نمایشگاه در گفتگویی با خبرگزاری صبا از نمایش بخشی از آثار این نمایشگاه به صورت مالتی مدیا و به صورت مجازی خبر داد و به دنبال آن آثار بخش «ایران ما» به عنوان هدیه نوروزی هفدهمین نمایشگاه تصویر سال روی صفحه مجازی تصویر سال به نمایش درآمد.

نمایش ۶ پروژه موفق عکاسی سال نیز یکی دیگر از بخش های این دوره از نمایشگاه تصویر سال بود که امکان نمایش به شکل عادی خود را نیافت اما آثار این بخش نیز به شکل مالتی مدیا اکنون در صفحه مجازی نمایشگاه تصویر سال برای علاقه مندان به نمایش درآمده است.

پروژه های «نیم دانگ پیونگ یانگ» (عکس های کره شمالی) از مجتبی دعایی، «دریاچه ارومیه» (دیروز و امروز) عکس های جواد پورصمد، «پدرانه» عکس های مونا علیخواه، «عکاسی مینی مال» عکس های نیلوفر شریفی، «پاریس از نگاه یک عکاس ایرانی» عکس های زهره خالقی، «از نگاه یک خلبان» عکس های کاپیتان امیرحسن غروی عناوین ۶ پروژه موفق سال است که اینجا به چند نمونه از آنها اشاره می کنیم:

«پاریس از نگاه یک عکاس ایرانی»

یکی از پروژه های منتخب تصویر سال ۹۸ به آثار زهره خالقی با عنوان «پاریس از نگاه یک عکاس ایرانی» اختصاص دارد.

خالقی داستان نویس، شاعر و عکاس متولد تهران و ساکن پاریس است و نویسنده کتاب «آوای مهربانی» (یادوارده قمرالملوک وزیری) و نویسنده مقدمه کتابی درباره نقاشی مدرن ایران است که در پاریس منتشر شده است.

خالقی درباره آثارش در هفدهمین نمایشگاه «تصویر سال» نوشته است: «پاریس شهری است با کوچه های تنگ و همزمان فضاهای باز و روشن بسیار. با رودخانه ای که با نور تابستان و زمستان شبیه نقاشی می شود. زیبا و جادویی است و پر از ابر و باران و سگ و تنهایی.

قشنگی شبانه اش شبح وار و لمس ناشدنی است اما بافت تاریخی اش اجازه بسط به آن نمی دهد. با میلیون ها نفر جمعیت مانده در محاصره خارج شهرهای حلقه در حلقه که هرج و مرج را به نظم ظاهری آن می آورند.

جمعیتی دیگر با چشم های اغلب سیاه و زیبا از آن خارج شهرهای شبیه قفس، مملو از بازارهای مخدر، سکس و جنایت می آیند. انبوهی از آدم های بیکار، بی خانمان، بی خانواده، بی اجازه اقامت و بی مدرک هویت، آدم هایی که هیچ کاری نمی کنند جز این که زنده باشند و نگاه کنند. یا گاه چیزی می دزدند تا غذا و سیگار و قهوه ای میان خود قسمت کنند.

خیلی ها به این پایتخت می آیند تا به چیزی نزدیک شوند. به سرچشمه معرفت و تفکر و هنر یا شاید نزدیک شدن به خود معنای زندگی، زندگی بهتر یا نوعی تعلق به جایی، به اجتماعی با حالتی اسطوره ای.

اما دیگر آن ظرافت در آفرینش عطر و کفش و لباس یا نوعی خاص از ادب و رفتار دارد جای خود را می دهد به هوش تجارت و خشونت ازدحام و انزوایی کامل.

با این حال، هرگاه مدتی از این شهر دور شوی، هنگام بازگشت هنوز کمی از آن جادوی روز اول را در آن باز می یابی و رودخانه اش را می بینی که بی خیال و در سکوت درحجم سنگین خود در حرکت است.»

«پدرانه»

«پدرانه» عنوان پروژه مونا علیخواه و یکی دیگر از پروژه های منتخب هفدهمین نمایشگاه تصویر سال است که به تازگی روی صفحه مجازی نمایشگاه تصویر سال بارگذاری شده است.

علیخواه درباره آثارش نوشته است: «این مجموعه عکس و نوشته های پدرم، کار مشترک من و او در تحقق یک تعهد فرهنگی است. پدر معلمی است از سال های دور، دهه های ۳۰-۴۰ شمسی با نیم قرن سابقه نوشتاری.

در این مجموعه عکس ها بیان کننده نگرش به زندگی اوست و تاکید فراوان او بر آموزش، بر مبنای آگاهی اجتماعی است. سال های متوالی پدرم از من خواست به نوشتن و عکاسی کتابی اقدام کنم که تصویرگر فرهنگ کشورمان و بازتاب دهنده اهمیت زادگاهمان «بوشهر» و خلیج همیشه فارس باشد.

این مجموعه بخش کوچکی از میراث فرهنگی ماست و آغازی است برای بازگشت من به گنجینه ای که تمام هم وغم من در آن نهفته بود.»

«عکاسی مینی مال»

آثار نیلوفر شریفی نیز با عنوان «عکاسی مینی مال» یکی دیگر از پروژه های منتخب هفدهمین نمایشگاه تصویر سال است که در صفحه مجازی تصویر سال به صورت مالتی مدیا به نمایش درآمده است.

شریفی متولد ۱۳۶۰ و مقیم آمستردام، پرستار اتاق عمل دندان پزشکی و دانش آموخته مدیریت بازرگانی است که در مسابقات خارجی از جمله کشور آلبانی و پنج بار در رقابت های جهانی عکاسی در کشور روسیه موفق به کسب مقام و در جمع سی و پنج عکاس برتر جهان در این رقابت ها قرار گرفته است.

او درباره این مجموعه نوشته است: «عکس های من با این که ویژگی و آرایش بصری مینی مالیستی دارند اما صرفا جویشی هستند در معنای فرم ها و کارکرد آنها در موقعیت های متفاوت.
جهان ما جهان اشکار است و زندگی با همین اشکال، فرم پیدا می کند. ما و هر چیزی در این جهان از طریق فرم شکل پیدا می کیم و فرم به نظر من لباسی است بر تن زندگی. من در این عکس ها در جستجوی چیستی فرم و انتخاب لباسی زیبا برای زندگی بودم.

فرم می تواند محتوای محض باشد جنسی خالص از نوع خود زندگی. محتوای محض را نیز می توان با فرم های متعدد نشان داد. چرا که حقیقت زندگی قابلیت بیان در فرم های گوناگون بصری را دارد. این همان جستجو و سعی من در این عکس ها است. کشف و شهود برای رسیدن به ارتباط صحیح بین فرم و محتوا و رسیدن به تعادل و هارمونی و ایجاد ریتم مناسب بین این دو.

شما پایان کار را می بینید. لحظه ای را می بینید که همه چیز از حرکت افتاده و ثابت شده است. قاب عکسی را می بینید که آویخته بر دیوار، در حالی که من در چشمانم با واقعیت های سیالی طرفم که حاصل نهایی ارتباط و تقابل بین فرم و محتواست. حاصلی که بتواند حامل احساسات و ادراکات زیباشناختی من هم باشد.»

فاطمه حامدی خواه

انتهای پیام/