«به دنبال روباه» یک کمدی غافلگیرکننده

خبرگزاری صبا– پویا نبی: بر خلاف پیشنهاد فیلمی چون «بی عشق» (آندری زویاگینتسف) که در دردمندی و بازنمایی سبوعیت انسان معاصر جزو بلندمرتبه‌ترین‌ها قلمداد می شود، این بار بنا دارم یکی از مفرح ترین فیلم های تاریخ سینمای ایتالیا و شاید جهان را به شما پیشنهاد کنم که بی اغراق اگر بنا باشد 10 کمدی عمرم را فهرست کنم به یقین این فیلم در صدر آنها قرار می گیرد.

«به دنبال روباه» به کارگردانی ویتوریو دسیکا یک پارودی تمام عیار است که در هر مواجه با آن رکورد خنده ام را نسبت به دفعه قبل جا به جا می کنم. فیلم ترکیب درخشانی از بازی پیتر سلرز، فیلمنامه نیل سایمون و چزاره زاواتینی و کارگردانی دسیکا است. (تصور می کنم همین ترکیب عجیب کنجکاوی هر علاقه مند به سینمایی را حسابی تحریک کند.)

فیلم، داستان یک کلاهبردار چیره دست است که می خواهد برای سرقتی بزرگ یک فیلمبرداری قلابی در شهری ساحلی ترتیب دهد، در نتیجه در شمایل کارگردانی هنری با نام فدریکو پابرتزی (ترکیبی از اسامی فدریکو فلینی و پائولو پازولینی) وارد دهکده ای ساحلی می شود تا در پشت پرده بدون اینکه توجهی را جلب کند آن سرقت بزرگ را انجام دهد اما ساخت این فیلم به یک جنون روده برکننده بدل می شود.

بیشتر بخوانید

«وداع»؛ اثری در ستایش انسانیت

«ورونیکا تصمیم می گیرد بمیرد»؛ یک عاشقانه فلسفی

«داستان اسباب بازی ۴»؛ انیمیشنی برای تمام اعضای خانواده

«دختری با گوشواره مروارید»؛ داستانی الهام‌گرفته از تابلوی نقاشی

«زیستن» در مذمت زندگی از دست رفته

روایت نسل‌های مختلف زنان در «خانه لهستانی‌ها»

«بی عشق» بازنمایی رفتار فردی انسان‌ها در مقابل یکدیگر

پاسخ به یک پرسش تاریخی درباره رفتار ما ایرانی ها

فیلم نشانه هایی از کمدی دلارته ایتالیا هم دارد با دیالوگ های مطایبه آمیز و آیرونی که فقط از عهده نیل سایمون بر می آید. نکته جالب در مورد «به دنبال روباه» حضور دسیکا به عنوان یکی از سمبل های نئورئالیسم ایتالیا و سازنده تعدادی از تلخ ترین فیلم های تاریخ سینما همچون دزد دوچرخه، معجزه در میلان و بچه ها نگاهمان می کنند در پشت این فیلم مفرح است.

فیلم سکانس های بسیار درجه یک و نبوغ آمیزی در طراحی کمدی دارد، اما برای من بهترین سکانس فیلم جایی است که پیتر سلرز در نقش فدریکو پابرتزی در کنار ساحل دارد یک پلان سکانس در سکوت و هنری را طراحی می کند و راهنمایی هایی که به عنوان چراغ راه به بازیگرانش می دهد به غایت روده برکننده است. اگر از دیدن این فیلم لذت بردید پیشنهاد می کنم فیلم «پایان هالیوودی» ساخته وودی آلن را هم ببینید.

انتهای پیام/