فیلمساز اول برای شروع و تداوم کارش خیلی چیزها نیاز دارد، اما اجازه از دیگران قطعا جزو این نیازها نیست. یا بکوشیم نیازهای واقعی آنها را برآورده کنیم یا از سر راهشان کنار برویم و مزاحم کارشان نشویم.
خبر صدور مجوز کارگردانی فهرست تازه فیلمسازان اول بار دیگر بحثی را پیش میکشد که در سه دهه اخیر گاه و بیگاه در سینمای ایران داغ و خبرساز شدهاست؛ این سالها آنقدر کلمه «مجوز» در ادبیات شفاهی و مکتوب سینمای ما تکرار شده که دیگر میشود از آن به عنوان مهمترین کلیدواژه سینما در کشور حرف زد.
در شرایطی که چندین و چند مجوز دست و پا گیر و بیهوده و غیر منطقی راه را برای تولید سینما ناهموار کرده و اعصاب و وقت و انرژی و ذوق سینماگران را فرسوده، مواجهه با این مجوز در مجوز برای ساخت فیلم اول قوز بالا قوز است.
اینکه گروهی مینشینند و تشخیص میدهند که دیگران چه شغلی داشته باشند، براساس کدام معیار منطقی و قانونی و عقلی قابل توجیه است؟ در شرایطی که هر کس در هر جای جهان با دوربین شخصی یا گوشی موبایل میتواند فیلم بسازد، صدور یا عدم صدور مجوز برای شروع این کار دیگر چه صیغهای است؟ از آن مهمتر اینکه این تکه کاغذ کذایی چه گرهی از مشکلات فیلمساز اول باز میکند و چه امتیازی به او میدهد که دیگران از آن محروم ماندهاند؟
در سادهترین و عادیترین شکل ماجرا، هر کسی که فیلمنامهای دارد و برای آن سرمایهای فراهم کرده، «مجوز» دارد که فیلم بسازد. حالا اگر برای صدور پروانه ساخت فیلمش اقدام کرد، موضوع رسمیت پیدا میکند و اگر هم نکرد، تازه میشود یکی از صدها فیلمسازی که سه چهار سال اخیر فیلم اول و ای بسا دوم و سومشان را هم بدون دریافت هیچ مجوزی در همین شهر و کنار گوش مدیران و متولیان و مجوزدهندگان ساختند و حتی اسمشان هم به گوش دوستان نخورده است.
اصلا هم برایشان اهمیتی ندارد که فیلمشان اکران بشود یا نه؛ بعضی از این فیلمها حتی جشنوارههای جهانی را هم دوره کردند و اغلبشان هم دیر یا زود در این چندتا و نصفی سالن و به شکل تک سانس هم شده نمایش داده خواهند شد. نمایش داده نشد هم چه باک که اگر کسی عشق و نیاز به خلق و ساختن دارد، تاوان استقلال و استغنایش را هم پیش پیش کنار گذاشته است. تکنولوژی و شرایط جهانی سالها است بساط بوروکراسی اداری و قدرتِ سرمایه و انحصار ابزار را از همه گرفته است؛ به همین زودیها دیگر نه هیچ دولت و قدرتی میتواند جلوی فیلمساختن کسی را بگیرد و نه هیچ صاحب سرمایهای اجازه دارد نظراتش را به فیلمساز تحمیل کند و نه هیچ احدی برای هیچ دوربین و نگاتیو و مواد خام و وام و امکاناتی توی صف میایستد.
فیلمساز اول برای شروع و تداوم کارش خیلی چیزها نیاز دارد، اما اجازه از دیگران قطعا جزو این نیازها نیست. یا بکوشیم نیازهای واقعی آنها را برآورده کنیم یا از سر راهشان کنار برویم و مزاحم کارشان نشویم.
انتهای مطلب/
هنوز دیدگاهی منتشر نشده است