حسین کیانی در همین مورد گفت: برای نگارش نمایشنامه «مرگ در حمام بنفش» حدود سه ماه وقت صرف کرده ‌بودم و حدود دوماه به همراه گروه آن را تمرین کرده‌ بودیم اما پس از آنکه متن توسط شورای نظارت و ارزشیابی خوانده شد و تمرین گروه را هم دیدند، توصیه شد که فعلا برای اجرای نمایش دست نگه‌ داریم تا در فرصت مقتضی یعنی ابتدای تابستان سال آینده آن را به صحنه ببریم و فکر می‌کنم پاسخ اینکه چرا این توصیه مطرح شد را سال آینده و پس از دیدن نمایش درمی‌یابید. کیانی همچنین افزود: در اتفاق پیش آمده ایرادی به شورای نظارت و ارزشیابی نمی‌بینم و گلایه و انتقادی از مسئولان فعلی تئاتر ندارم بلکه مشکل را در فضای بسته فرهنگی می‌بینم چون وقتی با چنین مصلحت‌ اندیشی‌هایی روبه‌رو می‌شوم این سوال برایم پیش می‌آید که در تاریخ صد و چند ساله تئاتر ایران کدام نمایش، جامعه را دچار بحران اخلاقی، اقتصادی و هنجارشکنی کرده است؟ به همین دلیل معتقدم تصمیم‌سازان فرهنگی مملکت باید کمی تاریخ فرهنگی کشور را مطالعه کنند.

حبیب دهقان‌نسب نیز در این زمینه گلایه کرد و اینگونه سخن گفت: سی و چند سال از انقلاب می‌گذرد انقلابی که زیربنای آن فرهنگ بوده اما هنوز تکلیف مسئولان مملکت با فرهنگ و هنر این کشور معلوم نیست. ما جایی به اسم وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی داریم که وزیر آن، از مجلس رای اعتماد می‌گیرد. پس چرا به تصمیم‌گیری و برنامه‌ریزهای این وزیر اعتماد نمی‌شود؟ چرا نمی‌گذاریم کارش را انجام دهد و می‌بینیم که کنسرت‌ها در دقیقه ۹۰ لغو می‌شوند. فیلمی که میلیاردها تومان برای آن هزینه شده از اکران پایین کشیده می‌شود و تئاتری که آماده اجراست اجازه اجرا نمی‌گیرد که البته این شرایط در حوزه‌های دیگر فرهنگی و هنری هم وجود دارد. هر روز و هر سال می‌بینیم که اوضاع نسبت به روز و سال گذشته بدتر می‌شود. انگار تمام مشکلات و معضلات این مملکت در فرهنگ و هنر و «هنرمند» است. طوری که هر کسی می‌خواهد صدایی بلند کند، زورش به این عرصه می‌رسد. ما هنرمندان در این مملکت خیلی بدبختیم و این یک تراژدی است که هنرمند نمی‌تواند کار خود را که عاشقانه دوست دارد انجام دهد، در حالی که دائم دم از آزادی بیان زده می‌شود. ما مرگ تدریجی خودمان را سیر می‌کنیم. وقتی صحبت از مسائل اجتماعی می‌شود هم انگ سیاه‌نمایی می‌زنند. اصلا سیاه‌نمایی یعنی چه؟ جز این است که زندگی سیاه و سفید دارد و با همین‌ها قشنگ است؟

رویا میرعلمی که ۱۲ سال قبل هم در نمایش «مضحکه شبیه قتل» بازی کرده بود، گفت: دوست داشتم پس از دو سال که از تئاتر دور بودم، با اثری جدید به صحنه بیایم ولی لطف شورای نظارت جلوی این کار را گرفت و باعث شد مجبور شویم در عرض دو هفته نمایش دیگری را برای اجرا آماده کنیم.

مینا صفار