سیاهی که با شیرین‌کاری‌ها و شوخی‌های خود نقدی هم بر اوضاع جامعه می‌کند. بداهه‌سازی و بداهه‌سرایی محور اصلی این نوع نمایشنامه محسوب می‌شود. رقص و آواز نیز در آن وجود دارد و پایان خوش و نتیجه‌گیری اخلاقی از ویژگی‌های آن، به‌شمار می‌رود. از زنده‌یاد سعدی افشار از آخرین بازماندگان بازیگران نقش سیاه بود.

متاسفانه در دوره حاضر، سیاه‌بازی از نقد اجتماعی‌ سیاسی فاصله گرفته و به‌عنوان عنصری صرفا خنده‌آور و مضحک در نمایش‌های آزاد به‌کار می‌رود و دیگر اثربخشی و کاربرد سابق خود را از دست داده است.

انتهای مطلب/