شما یکی از موافقان پیگیر نمایش فیلم‌های خارجی هستید. برای این پیگیری چه دلایلی دارید؟

از نظر من مهم‌ترین دلیل برای موافقت با نمایش فیلم‌ خارجی تنوع محصول در ویترین سینمای کشورمان است. در سینمای ایران اهمیتی به تنوع ژانر در حوزه تولید داده نمی‌شود و قاطعانه می‌شود گفت تعلق خاطری به ژانر وجود ندارد. سینمای ایران نیاز به تنوع دارد تا بتواند پذیرای سلایق مختلف مخاطب باشد. بحث دیگر، رقابت است. به‌نظر می‌رسد تا رقابت در سینمای ایران نباشد امکان رشد و توسعه و حرکت رو به جلو وجود ندارد.

در سه دهه گذشته تولیدکنندگان سینمای ایران به دلیل حمایت صددرصدی دولت هیچ رقابتی را امکان‌پذیر نمی‌دانند و ترجیح می‌دهند خودشان با خودشان مسابقه بدهند. نتیجه‌اش هم این می‌شود که از کیفیت فیلم‌ها روز به روز کاسته می‌شود و ما به سمت سینمای بی‌کیفیت می‌رویم. دلیل سوم، ضرورت افزایش زیرساخت‌های سالن‌های سینماست.

دولت وظیفه‌ای برای ساخت سالن‌های سینما ندارد. این وظیفه به عهده بخش خصوصی یا شهرداری ا‌ست و با توجه به اینکه فعلا در سینماداری سوددهی وجود ندارد، اکران آثار خارجی می‌تواند منجر به افزایش زیرساخت‌های سالن سینما شود تا بتواند به همراه نمایش فیلم‌های ایرانی در کنار فیلم‌های خارجی بخشی از سرمایه سرگردان بخش خصوصی را جذب کند.

این سه دلیل، اهمیت و ضرورت نمایش فیلم‌های خارجی را نشان می‌دهد. البته در کنار اهمیت نمایش فیلم‌ خارجی باید به فکر تولیدکننده کیفی داخلی هم باشیم که بتواند با فراغ بال فیلم‌های مورد پسند مخاطب را عرضه کند.

یکی از دغدغه‌های مخالفان نمایش فیلم خارجی همین موضوع تولیدکننده داخلی‌ است. به نظر دوستان مخالف، این رقابتی نابرابر است. آنها معتقدند آثار سینمای جهان بدون ممیزی ا‌ست ولی در سینمای ایران نه تنها وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بلکه سازمان‌ها و ارگان‌های غیرمرتبط با سینما هم اعمال نظر می‌کنند.

یادتان باشد این موضوع ربطی به تماشاگر ندارد چه رسد به این‌که بخواهیم با این دلیل از نمایش فیلم‌های خارجی جلوگیری کنیم. مشکلات تولید ربطی به مخاطب ندارد. مشکلات تولید باید بین تولیدکننده و دولت حل شود، نه مخاطب. مردم به دلیل سهل‌الوصول بودن فیلم‌های روز جهان ترجیح می‌دهند در خانه‌های خودشان فیلم‌ها را ببینند که می‌بینند. اگر شما اراده کنید، جدیدترین فیلم سینمای جهان را روی پرده سینمای خانگی تماشا می‌کنید.

مخاطب خواهان دیدن فیلم خارجی روی پرده سینماست و باید به خواست‌ او احترام بگذاریم. تا زمانی‌که بخواهیم به مخاطب بی‌احترامی کنیم و بگوییم نیازت را بیرون از سالن‌های سینما برآورده کن، به‌سمت سالن سینما نمی‌آید. مدیریت هوشمند از مخاطب دعوت می‌کند فیلم‌های روز دنیا را که با ضوابط جمهوری اسلامی ایران تطابق دارد در سینما ببیند. تولیدکننده هم خودش باید سنگ‌هایش را با دولت وا بکند.

اگر بخواهیم این موضوع‌ها را به‌هم ربط دهیم، بحث را به انحراف کشیده‌ایم و اصطلاحا نکته انحرافی ا‌ست! البته قبول دارم که تولید‌کننده باید بتواند کارش را در یک فضای امن انجام دهد ولی هیچ جای دنیا رگ حیاتی مخاطب و سالن سینمایش را به دلیل وجود چنین مشکلاتی قطع نمی‌کند. باید به تولید‌کننده توجه کرد تا بتواند به آسانی فیلم بسازد.

البته باید در کنارش نمایش فیلم خارجی هم وجود داشته باشد تا بتوانیم به سلایق مختلف پاسخ مثبت بدهیم. هرکدام از این‌ها را بخواهیم فدای دیگری کنیم نشان از حرکتی نامتعادل دارد. در کنار توجه به تولید کیفی داخلی باید مردم فیلم‌های روز سینمای جهان را روی پرده سینماها ببینند.

شاید نمایش فیلم خارجی ضروری باشد اما آیا زمینه و بستر این اتفاق را داریم؟ تعداد محدودی سالن سینما داریم که بیشترشان استاندارد نمایش ندارد. چرا باید این سالن‌ها را به نمایش فیلم‌های روز جهان اختصاص دهیم؟

از سال ۱۳۸۵ چیزی حدود شصت پرده در قالب پردیس‌های سینمایی به تهران اضافه شده اما در ۱۳۸۵ تعداد مخاطب‌مان حدود شانزده میلیون نفر بود و امسال رسیدیم به دوازده میلیون نفر! چرا افزایش سالن‌ها با خودش افزایشمخاطب نیاورد؟ با همین استدلال باید بپذیریم مخاطب شانزده میلیونی ما باید به ۲۵ میلیون نفر می‌رسید چراکه تعداد سالن‌ها افزایش پیدا کرد. این دلیل غیر کارشناسی ا‌ست. قبول که تعداد سالن‌هایمان محدود است ولی باز هم ربطی به مخاطب ندارد.

می‌توانیم با پیدا کردن مکانیزم منطقی که تولیدکننده داخلی هم متضرر نشود، سالن‌های سینما را بروز کنیم و سالن‌های دیگری هم ساخته شود. در سال ۱۳۶۸، هشتاد میلیون نفر در ایران به سینما رفتند. از این هشتاد میلیون نفر، ۲۵ درصدشان فیلم خارجی دیدند، با همان تعداد سالن محدود آن زمان! این نگاه صفر و صد ما را به این نتیجه می‌رساند که باید دو هزار سالن سینما داشته باشیم تا فیلم خارجی نمایش بدهیم که نگاهی اشتباه و مثل بحث تخم‌مرغ و مرغ است. تا زمانی‌که مکانیزم حیات طبیعی بر روابط اقتصادی سالن سینما حاکم نشود اوضاع تغییری نخواهد کرد. در کنار تولیدات خوب سینمای ایران باید آثار خوب سینمای جهان را نمایش دهیم تا مخاطب بیشتری را به سالن سینما بکشانیم. اگر هرکدام را قربانی دیگری بکنیم، سینمای ایران بحران‌هایش تمام نمی‌شود.

برای معاونت سینمایی پیشنهادی دارید تا بتواند طبق یک سیاست‌گذاری ضابطه‌مند در زمینه نمایش فیلم‌های خارجی به یک دستورالعمل و راهکار کلی برسد؟

نمایش کنترل ‌‌شده فیلم خارجی یک ضرورت است و کسی نمی‌تواند این موضوع را کتمان کند. توصیه‌ام به دوستان سازمان سینمایی این است که با تشکیل یک کارگروه، بحث نمایش فیلم خارجی به صورت محدود در راستای دعوت مخاطب به سالن سینما و نمایش فیلم‌های روز دنیا را سرلوحه کار خودشان قرار دهند. در کنارش بحث پر اهمیت کپی‌رایت رعایت شود. ایران تنها کشور‌ دنیاست که صد درصد ظرفیت نمایش خانگی‌ و سینمایی را در اختیار فیلم داخلی‌ قرار داده است.

ضرورت نمایش فیلم خارجی از اهم واجبات در ایران است و چه بهتر می‌شود هرچه زودتر بتوانیم با این کار سبد و ویترین متنوعی به مخاطب ارائه دهیم. تجربه کشورهای دارای صنعت و سینمای ملی‌ نشان داده که سینمای ملی در کنار نمایش فیلم‌های خارجی معنا پیدا می‌کند، نه در انحصار. سینمای ملی از دل انحصار بیرون نمی‌آید و لازمه‌اش رقابتی سازنده است. هر زمان که این رقابت سازنده اتفاق بیفتد -البته با حمایت درست از سینمای داخلی- آن موقع سینمای ملی‌ هم معنا و مفهوم جدیدی پیدا خواهد کرد.

انتهای مطلب/