به گزارش خبرگزاری صبا، کریم میرک میرزایی عضو هیات علمی دانشگاه هنر اسلامی تبریز یادداشتی بر نمایشگاه آثار نقاشی خط بهروز شریفی زیندشتی که هم اکنون در گالری سیحون برپاست، نوشته و در اختیار خبرگزاری صبا قرار داده  است.

متن این یادداشت به شرح زیر است:

«حضور پس از عبور ( به بهانه نمایشگاه نقاشیخط بهروز شریفی زیندشتی)

در تاریخ هنر ایران، خوشنویسان جایگاه مهمی داشتند. از دوره ایلخانیان، کلانتر و زعیم هنر و کتابت عموما از بین خوشنویسان بوده است. از اواخر دوره تیموری در مکتب هرات، شیراز و تبریز بود که این مقام عالی با نقاشان دست به دست می شد. خط و نقاشی به موازات هم و دوشادوش یکدیگر به حیات خود ادامه دادند. برخی شیرین کاری های خطاطان طغرا نویس، متعاکس کار، تجربه متفاوتی از خوشنویسی را عرضه کرد. شیوه گلزار را می توان اصیل ترین آنها دانست که روح ایرانی را هم در نستعلیق آن و هم در گل و مرغ منقوش در داخل خط، مستتر کرد. اینجا بود که خوشنویسی با نقاشی ایرانی رنگ و بوی تازه گرفت.

دوره معاصر دوره ای است که التفات ویژه ای به نقاشیخط شد. این بار هنرمندان سقاخانه ای که عموما نقاش بودند و بهره کمی از استادی خوشنویسی داشتند از نوشتار به عنوان عنصر اساسی استفاده کردند و به دلیل اینکه این گروه در جامعه ایران معاصر، هنرمندان آوانگارد قلمداد می شدند تعریف جدیدی به خوشنویسی ایرانی افزودند. به مرور زمان این خود خوشنویسان بودند که پیشرو این سبک از هنر ایران شدند. هنرمندان طراز اول انجمن خوشنویسان.

بهروز شریفی زیندشتی، هنرمندی جوان، خوشنویس و تحصیل کرده دانشگاه است که حدود یک دهه است به صورت مستمر و حرفه ای آثار نقاشیخط خود را در گالری های مختلف تهران و خارج از ایران به نمایش می گذارد. او عموما با فرم های کلاسیک مانند مهرابه ها، نقش دست، حالت محرماتی با نوارهای طولی و با استفاده از خوشنویسی و رنگ های دلباز ، تجربه شخصی خود را در  مقیاس بزرگ عرضه کرده است. او روی سفالینه های لاجوردی با خوشنویسی زرین فام، تجربه خوبی در زمینه صنایع دستی داشته است.

مجموعه جدید  زیندشتی نگاه دیگری است بر دنیای نقاشیخط، دنیایی که در آن از فرم های کلاسیک خبری نیست. تقلا در عبور از سنت های پیشین است. در آثار جدید دو چیز به چشم می خورد، شکستن چارچوب نقاشی خط با نوعی تهور که نگاه اکسپرسیونیستی را نیز در خود دارد و همچنین رفتار کودکانه او با رنگ و نقش، رفتاری که هر هنرمندی در ناخوداگاه خود آن را پنهان کرده است. شکستن آموخته های کلاسیک و سنتی آن هم در حوزه خوشنویسی بسیار سخت و بعضا محال است. چیزی که زیندشتی دنبال آن بوده است.

او رنگ را با حالتی سماع سان، روی بوم می چرخاند ولی کودکانه، فضاهای به وجود آمده را با رنگ های متفاوت از هم جدا می کند. در کارهای جدید می توان رهایی از گذشته خویشتن هنرمند را سراغ گرفت. رهایی از چارچوب های خط کشی شده و رهایی از نگاه های سنتی و عبور از آنچه دیگران در انجامش مردد هستند.

آثار جدید زیندشتی شکستن تصورات پیشین هنرمندان نقاشی خط است، عصیانی بر آنچه خوشنویسان بدان تاکید و تعصب دارند. در این آثار زیبایی شناختی متفاوت نهفته است. زیبایی شناختی که بر اساس دوری از تعاریف منسجم و حضور در رهایی و عبور از گذرگاه سنت معنادار می شود. چیزی که مبتنی بر جسارتی است که بعد از یک دهه ممارست شکل گرفته است. آثار جدید زیندشتی خیلی از مخاطبان را به واکنش وا خواهد داشت و خود این واکنش ها در حوزه نقاشیخط قابل رصد است.»

انتهای پیام/