پیتر سلیمان‌پور؛ هنرمندی که خود را به بازار نفروخت

به گزارش صبا، آخرین آلبوم پیتر سلیمانی پور با عنوان «زیرا که می وزد» عصر جمعه 21 تیرماه در شهر کتاب دانشگاه رونمایی شد.

در ابتدای مراسم رونمایی از این آلبوم موسیقی که از سوی نشر هاشور منتشر شده است،  فرزاد آذری پور مدیر نشر هاشور از همه همکارانش که برای انتشار این آلبوم کمک کرده بودند، تشکر کرد و در ادامه جوان، مدیر پخش این آلبوم در سخنانی درباره این هنرمند فقید گفت: آخرین تصویری که از پیتر سلیمانی پور به یادم مانده در جشنواره «آیینه و آواز» است که بسیار تکیده و رنجور از پله های تالار رودکی بالا آمد و عاشقانه تا آخرین روزهای زندگی در حوزه موسیقی گام برداشت. او در آخرین لحظه های زندگی اش با اینکه نمی‌توانست ساز بزند اما مخاطب جدی موسیقی بود.

علی بوستان از دوستان نزدیک سلیمانی پور نیز گفت:‌ ما همیشه عادت داریم برای عزیز و دوستی که از میان ما می رود ناراحت و اندوهگین می شویم اما پیتر با آثارش همچنان در میان ما هست.

وی با بیان این که آشنایی اش با پیتر به سال 65 در دانشگاه برمی گردد، افزود: سلیمانی پور مصداق کامل مردی است که تکلیفش با خودش مشخص بود و وسواس کاری اش در آثار بصری، موسیقی و گرافیکش مشهود بود و برای این وسواس، خودش را ایزوله می کرد.

بوستان یادآور شد: بسیاری از هنرمندانی که در حوزه موسیقی در دنیا شناخته شده هستند، ایران و موسیقی ایران را از طریق پیتر شناختند. برای انتشار این آلبوم به جز خودش زحمات زیادی هم دوستان دیگر کشیده اند و بانی انتشار آلبوم «زیرا که می وزد» شدند.

وی در پایان سخنانش بیان کرد: جای خودش و آلبوم های بعدی اش در کشور ما بسیار خالی خواهد بود. آثار زیادی از او در مرحله تدوین وجود دارد که با منتشر شدنشان لذت خواهیم برد.

در ادامه رضا عسگرزاده نوازنده موسیقی با ابراز خرسندی از انتشار آخرین آلبوم موسیقی سلیمانی پور اظهار کرد: من هم معتقدم پیتر الان در بین ما هست. من با او طی حادثه ای در سال 62 آشنا شدم  و تجربیات هیجان انگیزی با او داشتم و در طول این سال ها سعی کردیم کارهای مشترکی با هم انجام دهیم. از تلاش همه دوستانی که موفق شدند تا این آلبوم را منتشر کنند، تشکر می کنم.

علیرضا ایران نژاد روزنامه نگار حوزه موسیقی نیز درباره این هنرمند فقید گفت: آشنایی من با این مرد بزرگ به زمانی برمی گردد که در منزل او تمرین موسیقی انجام می دادیم. همیشه شخصیت، متانت، طنز و غروری که از ایمان به کارش برمی آمد، زبانزد همه و برای من جذاب بود.

وی افزود: سلیمانی پور از جمله هنرمندانی بود که ما روزنامه نگاران کمتر می توانستیم سراغش برویم زیرا باید از قبل می دانستیم که چه چیزی باید از او بپرسیم زیرا پاسخ های او نیاز به تجزیه و تجلیل داشت. نبود آدم های مثل او جبران ناپذیر است زیرا سلیمانی پور آدم بسیار متعهدی بود که خودش را به بازار نفروخت.

در ادامه امیر بهاری روزنامه نگار حوزه موسیقی نیز با بیان این که سلیمانی پور در زندگی او آدم بسیار مهمی بوده است، گفت: با او مصاحبه های زیادی داشتم و اغلب موضوع گفتگو موسیقی تلفیقی بود از جمله ویژگی های خوبش این بود که سریع مطالب را اصلاح می کرد. یادم می آید در جمله ای به او گفتم موسیقی تلفیقی در دهه 50 شکل گرفت و او سریع گفت خیر مربوط به دهه 60 می شود.

وی ادامه داد: مشخصه مهمی که در وجود او بود و در موسیقی اش هم جاری بود این بود که تا آخرین لحظه ارائه آثارش تلاش می کرد و اولویتش این بود که صادقانه بر روی صحنه حاضر شود.به همین دلیل مانند موزیسین های بزرگ فراز و فرودهای زیادی داشت.

بهاری در ادامه یادآور شد: به خاطر اصل و نسب سلیمانی پور همیشه این نگاه نسبت به او وجود داشت که خُلقیاتش غربی است درحالی که کاملا شرقی بود. او کسی بود که جَز (موسیقی آزاد) را در ایران آموزش داد. این را خطاب به افرادی می گویم که معتقدند در کشور ما جَز وجود ندارد. برای سلیمانی پور جَز بسیار مهم بود و یک روایت شرقی نسبت به آن داشت.

وی ادامه داد:‌زمانی که قطعه را می نواخت، سعی می کرد تمام المان های شرقی در آن وجود داشته باشد. امیدوارم پیتر سلیمانی پور به عنوان یک روشنفکر- موزیسین شناخته شود. یعنی همان چیزی که هنر مدرن از هنرمندان شرقی انتظار دارد. او الگوی خوبی است تا بدانیم تعهد یک هنرمند به موسیقی چیست.

سیاوش روشن از دوستان سلیمانی پور و رهبر ارکستر نیز در این مراسم گفت: دوستی و آشنایی من با این هنرمند به اندازه گذراندن 3 دوره آکادمی است. در روزهای آخری که مشغول جمع آوری کارهای هنری اش بودیم، چیزی بالغ بر 200 قطعه تمام شده از وی پیدا کردیم که وقتی به دست نویس ها دقت می کردم متوجه شدم که تاریخشان بسیار قدیمی است که با خط بسیار خوب او نوشته شده بود.

وی ادامه داد: سلیمانی پور از هر سبکی نوشته بود. چیزهایی که امروز هنرجویان موسیقی آنها را تمرین می کنند. در حالی که او بدون رفتن به دانشگاه آنها را آموحته بود. سلیمانی پور موسیقی ایرانی، موسیقی اقوام و کلاسیک را جدی گوش می کرد و درباره آنها صحبت می کرد.

این رهبر ارکستر با بیان این که از پیتر بیشتر گوش کردن را به معنای عمیق آموخته است، بیان کرد: این میراث بزرگی است که از او به جا مانده است. به همین دلیل موسیقی او قابل شنیدن است و همه المان های اصلی در آثار او دیده می شود.

در ادامه مژگان جلال زاده از همراهان و دوستان نزدیک پیتر سلیمانی پور در سخنانی اظهار کرد: ‌برای انتشار این آلبوم راه طولانی طی شده است که در بخشی از این راه پیتر سلیمانی پور حضور نداشت. این کار توسط رضا عسگرزاده که کار مسترینگ و فرزاد آذری پور مدیر نشر هاشور انجام شده است.

وی ادامه داد: از ویژگی های مهم سلیمانی پور خودآموختگی اش بود درحالی که هیچ وقت معلم نداشت. از آلبوم «منظومه شخصی» او متوجه شدم که او می توانست از این خودآموختگی به معنای عالی خلق کند.

جلال زاده همچنین یادآور شد: نکته مهم این است که در بهار 96 سلیمانی پور همه ارتباط موسیقایی اش را با ناشر قبلی قطع کرد اما آنها هنوز اصرار به فروش آثار او دارند. از گفتن این جمله متاسفم اما این کار کاملا به شکل غیرانسانی انجام می شود.

وی در پایان از همه علاقه مندان به آلبوم «زیرا که می وزد» اثر پیتر سلیمانی پور، خواست تا برای تهیه این قطعات به ناشر قانونی آن مراجعه کنند.

در این مراسم فریم 21 از فیلم « 24 فریم» عباس کیارستمی که کار موسیقی آن را پیتر سلیمانی پور انجام داده بود، به نمایش درآمد و در انتهای مراسم نیز قطعه ای از  قدیمی ترین آثار پیتر سلیمانی پور که مربوط به سال 1370 بود، برای حاضران اجرا شد.