سندروم رفاقت در فیلم کوتاه

به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری صبا، پویا نبی نویسنده و فیلمساز در یادداشتی به بررسی جشنواره فیلم کوتاه تهران که چندی پیش سی و ششمین دوره آن برگزار شد، پرداخت.

متن یادداشت بدین شرح است: «شاید در همین ابتدا بد نباشد که تاکید کنم  با یک تلقی به دور از حاشیه و توام با علاقه دست به نگارش این (یادداشت) می زنم و زمان انتشار آن به عمد این نکته را متذکر می شود که نگارنده هدفش از به تحریر در آوردن این متن به هیچ عنوان زیر سوال بردن کلیت مهم ترین رویداد کوتاه سینمای ایران نبوده و نیست و امیدوارم رویت گران این یادداشت از برداشت های دم دستی که هر گزاره انتقادی را برنامه ای از پیش تعیین شده در جهت تخریب دستاوردها تلقی می کنند برداشت نشود. همچنین باید متذکر شد این یادداشت در شرایطی نوشته می شود که نگارنده هیچ پیوندی چه در جایگاه صنفی و چه در جایگاه صاحب اثر با سینمای کوتاه ایران در جشنواره کوتاه تهران نداشتم اما اتفاقات چند صباح گذشته در انجمن سینمای جوانان ایران، نهاد صنفی مرتبط با این مدیوم هنری و در نهایت مهم ترین ویترین نمایش آثار کوتاه ایرانی که همانا جشنواره بین المللی کوتاه تهران است من را به آن داشت تا چند خطی در مورد آن قلمفرسایی کنم زیرا همواره معتقد بودم دلسوزی و علاقه رابطه جدی با نقد مستقیم دارد و بر خلاف نگاه سطحی نگر تملق جز زیان چیزی در بر ندارد.

پس از روی کار آمدن دولت (تدبیر و امید) در تابستان 92 امید بر آن می رفت که برخوردهای قبیله ای و تقسیم فیلمسازان به خودی و غیرخودی تغییر کند، اما این تغییر رفتار فقط در پوسته ظاهری شکل گرفت. اگر مبنای قضاوت مدیران پیشین پایبندی به یک سری اصول ایدئولوژیک و مفاهیم کلی نگر بود این پوسته در سالیان اخیر به نگرش به مرتب هولناک تری تقلیل پیدا کرده است و آن تقسیم فیلمسازان به دوستان و غیردوستان است. طبیعتا به دلیل شرایط زیستی و هم به دلیل جایگاه نسبتا قدیمی ام در مقام فیلمساز کوتاه از هر گونه برچسب زدن متداول که متاسفانه به جزوی از گرامر بخشی از همکاران جوان ما بدل شده است، دوری می کنم و سعی دارم بدون هرگونه کنایه به آسیب شناسی یکی از بیماری های حال حاضر سینمای کوتاه ایران که مثل خوره در حال نابودی این هنر اصیل است بپردازم و طبیعتا در این لانگ شات کلی و خارج از یک نگاه  دشمن شادکن روی سخنم فقط با مدیران ارشد انجمن سینمای جوانان ایران نیست بلکه تک تک اعضای هیات مدیره ایسفا و حتی ما فیلمسازان است که ممکن است روزگاری دور یا نزدیک به این جایگاه ها نائل شویم.

مبنای نگارش این یادداشت حضور مداوم و تکرارشونده تعدادی محدود از اهالی قدیم و جدید صنف و حتی مدیران دولتی در جایگاه هیات انتخاب، داوری و حتی برندگان است (با بررسی لیست هیت های انتخاب، داوری و مدرسان ورک شاپ ها در چند سال اخیر به راحتی می توان این مهم را دریافت) گویی که کلیت جامعه کوتاه ایران همین کلونی مذکور است که در چرخه بی پایان، تمام امکانات اعتباری جشن ها و جشنواره های مهم کوتاه ایران را از آن خود کردند و حتی در مواردی دست به خطاهای فاحش از جمله قضاوت های خارج از استانداردهای هنری با سرنوشت تعداد کثیری از صاحبان آثار بازی کردند اما در نهایت به کسی پاسخگو نبودند. نمونه متاخر این تصمیم را می توان حذف فیلم کوتاه «فاش» علیرغم موفقیت در جشنواره ملی فیلم فجر و جشنواره فیلم کوتاه تهران در دوره قبل جشن مستقل خانه سینما رصد کرد.

چرا یک بار صنف و انجمن سینمای جوانان ایران از معیارهای انتخاب مکرر برخی همکاران در هیات های داوری، انتخاب و برگزاری ورک شاپ ها سخن نمی گوید؟ چیزی که باعث شد این یادداشت را بنویسم تدوام این نگاه به غایت غلط بود که حتی در مواردی در جشنواره فیلم کوتاه تهران افرادی را در راس امور دیدیم که چه به لحاظ خروجی هنری، چه به لحاظ فعالیت های صنفی و چه در جایگاه مطالعاتی به هیچ عنوان در حد و اندازه این رویداد مهم نیستند و من به عنوان یک فیلمساز و ناظر بیرونی این حق را برای خودم قائل هستم که بپرسم این افراد بر چه مبنای چند سالی است سکان مهم ترین رویدادهای کوتاه این سرزمین را به دست گرفته اند؟

طبیعتا نگاه ناظر توام با نگرانی این یادداشت همه اعضای انتخاب و داوری جشن خانه سینما و جشنواره کوتاه تهران نیست حتی برای سپهر نگاه و سلیقه زیباشناسانه برخی از همین هیت ها جایگاه رفیعی قائل هستم اما بر خود واجب دیدم به عنوان شهروند و البته فیلمساز خارج از لوس بازی های مرسوم با این برچسب که چرا فلانی هست و من نیستم؟! به بیان یکی از معضلات جدی این روزهای سینمای کوتاه ایران که روز به روز هم وخیم تر و در عین حال برای مسببان این گسل عادی تر می شود بپردازم و این خطر را با صدای بلند و در یک رسانه پربازدید عنوان کنم که باندگرایی و تدوام حضور چند نفر محدود ولو بدون قصدی خاص نه تنها باعث کم اعتبار شدن رویدادهای داخلی می شود بلکه مسبب تغییر نگاه فیلمسازان جوان این سرزمین می شود که در حال برداشتن گام های نخست در عرصه فیلم کوتاه هستند.»

انتهای پیام/