انسانی که هر لحظه غفلت از پروردگار، امکان سقوط و در آغوش گرفتن شیطان را دارد. هر چقدر از فطرت الهی دور می شود همان قدر تاریک و نادانتر می شود. و هر چقدر به خداوند نزیکتر می شود و او را بیشتر یاد می کند شیطان شکست بیشتری می خورد و در حقیقت این پایان ماجراست. 

این اثر در اجرا به لایه هایی از عمق نگاه شیطان به جایگاه انسان در عرش کبریایی، حسادت، افسار گسیختگی و چهره پلید ابلیس در تخریب انسان را نشان می دهد و فرآیند تبدیل یک مفهوم ذهنی را به یک مفهوم عینی مبدل می سازد.

اما اینجا این سوال مطرح میشود که وقتی خدا کامل است و از روح باریتعالی در کالبد انسان دمیده شده پس چطور شیطان در تارو پود بشر رخنه می کند؟

جهان ما جهانی دو قطبی است و جمع اضداد ، نیکی و بدی، خیر و شر ، خداوند و شیطان. در حقیقت پروردگار را می توان در دگرگونیهای طبیعت و اضداد آن مشاهده کرد. و وجود شیطان ، عظمت و حضور خداوند را بیش از پیش نشان می دهد.از نگاهی دیگر ، بشر با خطاهایش ابلیس را به وجود می آورد و گرنه شیطان به انسان پیشنهاد می دهد و اورا وسوسه می کند این ما هستیم که آن را می پذیریم. 

این نمایش در نهایت صداقت  و زیبایی شناختی در تبیین اصل زیر نسبت به خالق است:

مرا به نام خودم بخوان.  خودم یعنی خدا یعنی خود آ یعنی:

نگاه سوم : در این اثر نمایشی توجه به بدن بازیگر و ارزشهای انعطاف پذیری بدن بازیگر در شناخت حرکت و فرم ، ساخت فیگور و ژست بسیار آگاهانه طراحی شده است. بازیگران نهایت تلاش خود را در اجرای صحیح نمایش در روی صحنه انجام میدهند و همگی در خدمت نمایش هستند.کارگردانی و طراحی و چیدمان عناصر در صحنه بسیار کاربردی و در عین حال هوشمندانه است.