فیلم سینمایی «امیر» فیلمی است که در فرم چه به‌لحاظ
ساختاری و چه به‌لحاظ فیلمنامه متفاوت است و این تفاوت به این معنا است که خیلی با
آثار سینمای ایران هم‌سو و هم‌جهت نیست، خیلی از آثار ایرانی حاضر در جشنواره‌‌های
خارجی درحالی‌که مولفه‌‌های جهانی را در دل خود دارند و نظر داوران را جلب می‌کنند
اما مخاطب‌محور هم هستند، درخصوص «امیر» به نظر می‌رسد به سبب همین تفاوت در فرم و
فیلم‌های مرسوم سینمای ایران، فیلم بیش از آن‌که باب طبع مخاطب باشد، فیلمی است
جشنواره‌ای. چقدر خودتان به این نکته قائل هستید؟

خیلی به این قائل نیستم که برخی فیلم‌ها جشنواره‌ای است و
برخی دیگر این خاصیت را دارند که مخاطب عام بیشتری را جذب خود کنند اما این نکته
را قبول دارم که معمولاً فیلم‌هایی مورد توجه جشنواره‌‌ها قرار می‌گیرند که مولفه‌‌های
خاص خود را دارند مثل جسارت، نوآوری و ویژگی‌‌هایی این‌چنینی، اما اگر بخواهم
مشخصاً درخصوص فیلم سینمایی «امیر» صحبت کنم باید بگویم که در زمان نگارش فیلمنامه
و ساخت آن خیلی درگیر این مسئله نبودم که مخاطبم جشنواره است و کدام جشنواره؟ و یا
قرار است مخاطب با آن ارتباط برقرار کند یا خیر؟ در وهله اول شما به‌عنوان یک فیلمساز
دریافت درونی خود را از هر چیزی مثلا جامعه یا هزاران خاستگاه و موضوع دیگر با
تخیل ادغام می‌کنی و اثری هنری و یا یک فیلم ساخته می‌شود. به نظرم قضاوت در مرحله
خلق اشتباه محض است و این اتفاق از سینمای ناب فاصله دارد گر چه ما در سینمای بدنه
فرمول‌‌هایی داریم که چطور اثری بیشتر بفروشد و یا مخاطب بیشتری را جذب کند اما
همین مسئله هم صرفا وابسته به فرمول نیست و نیازمند خلاقیت است. منظورم این است که
این پروسه کاملا خلاقانه است نه این‌که براساس فرمولی جلو بروی و در نتیجه اعمال و
در نظر گرفتن آن، فیلمی که ساختی جشنواره‌پسند شود یا مخاطب آن را دوست داشته
باشد. به نظرم همه چیز درنهایت به کشف و شهود فیلمساز و یا نویسنده در جریان خلق
اثر برمی‌گردد، اما این‌که بگویم برچسب جشنواره‌ای بودن روی فیلم «امیر» می‌نشیند
یا نه، کار من نیست و نمی‌توانم قضاوت کنم ولی فکر می‌کنم «امیر» این قابلیت را
دارد که مخاطب را از هر طیفی جذب خود کند و به‌نوعی این بازخورد را در جشنواره فجر
و یا کارلووی‌واری به‌طور محسوس دریافت کردم در
کل چنین ذهنیتی ندارم که «امیر» مورد توجه مخاطب قرار نمی‌گیرد.

میلاد کی‌مرام و سحر دولتشاهی هر دو چه به‌لحاظ
کاراکتر و چه به‌لحاظ نوع بازی در این فیلم متفاوت ظاهر شدند، شانس هر کدام را در
برگزیده شدن در این جشنواره و فستیوال‌‌های دیگر چطور می‌دانید؟

به نظرم تمام بازیگران «امیر» میلاد کی‌مرام، سحر دولتشاهی، هادی کاظمی، مصطفی
قدیری، بهدخت ولیان، روشنک سه‌قلعه‌گی، وحید منافی، مهدی عامل‌هاشمی، استانداردی را در بازیگری رعایت کردند و بازی همه آن‌ها در
سطح جهانی قابل تامل است و استاندارد‌‌های بازیگری در سطح بین‌المللی را در خود
دارد. اما چون مشخصا درخصوص بازی میلاد کی‌مرام و سحر دولتشاهی صحبت کردید و از آن‌جایی
که این دو نیز کاراکتر‌‌های سخت‌تری را نسبت به سایر نقش‌‌های فیلم بازی کردند به
نظرم بیشتر به چشم می‌آیند و خیلی بعید نیست که بازی آن‌ها مورد توجه این جشنواره
و یا فستیوال‌‌های دیگر قرار بگیرد. البته این مسئله خیلی به جشنواره، سیاست‌‌های آن
و یا فیلم‌های دیگر حاضر در رقابت بستگی دارد اما در کل بازی هر دو آن‌ها این
قابلیت را دارد که توسط جشنواره‌‌ها دیده شود.

شما نماینده‌ای از نسل جدید سینمای ایران به
حساب می‌آیید و از منظر متفاوتی هم به سینما ورود پیدا کردید. در نسل‌‌های پیش از
شما کارگردانانی بودند که در صورت این‌که درک سینما مورد علاقه‌شان در داخل کشور
میسر نبود بیشتر انرژی خود را متوجه فعالیت در سینمای جهانی می‌کردند. باتوجه به
این‌که بازخورد‌‌ها در مورد «امیر» در خارج از کشور به نسبت داخل بهتر بود.
برایتان فعالیت در داخل ایران و پیدا کردن مخاطب فیلم خودتان مهم است یا به این هم
فکر می‌کنید که فضای بین‌الملل را هم تجربه کنید؟

مجموع برآیند نقد‌‌هایی که درخصوص فیلم «امیر» در ایران
نوشته و یا گفته شد خوب بود و حتی نقد‌‌های منفی هم که درخصوص فیلم مطرح شد،
رویکردی سازنده داشت. نکته قابل توجهی که در این خصوص وجود دارد این است که برخی
نقد‌‌ها پایه علمی ندارند و نمی‌توان خیلی به آن استناد کرد و گاه بیشتر از روی
احساسات است. به نظرم همان‌‌ها هم قابل بحث است و اساسا روی آن گاردی ندارم. اما
برایم بسیار اهمیت دارد که مخاطب هم‌زبانم با فیلم ارتباط برقرار کند و اصلا چنین نیست
که دغدغه این را داشته باشم که مخاطب خارجی با فیلم من ارتباط برقرار کند. تلاشم
بر این است که بتوانم مخاطب داخلی را جذب کنم اما این به آن معنا نیست که صرفا
بروم سراغ مولفه‌‌های سینمای به‌زعم من ساده‌تر که البته برای این سینما و سینمای
بدنه هم بسیار احترام قائلم. با این همه تمام سعی خودم را می‌کنم تا مخاطب را راضی
نگه دارم اما همان‌طور که قبلا هم اشاره کردم در زمان خلق و به‌خصوص نگارش
فیلمنامه این‌طور نیست که براساس فرمول جلو بروی و چیزی را رعایت کنی. نویسنده متن
را می‌نویسد و بعد در بازنویسی، چیزی را کم یا زیاد و اثر خود را مهندسی می‌کند.
علاقه و تلاش من در جهت فیلمسازی است و امیدوارم هم مخاطب داخلی و هم مخاطب خارجی
را جذب کنم.

فارغ از مخاطب حرفه‌ای و خاص سینما، به نظر می‌رسد
توده مخاطب عام سینما عادت به دیدن فیلم‌هایی چون «امیر» نداشته باشد. به نظرتان بازخورد‌‌ها
در اکران ایران چطور خواهد بود و برنامه‌تان برای اکران این اثر چیست؟

تصمیم برای اکران یک فیلم یک تصمیم مدیریتی است و قطعا من
به‌تنهایی تعیین‌کننده نیستم و نظر خیلی از دوستان ازجمله آقای هاشمی تهیه‌کننده
فیلم، خانم نوبخت پخش‌کننده خارج از کشور فیلم «امیر» و… در این‌باره مهم است.
در جلساتی که باهم داشتیم به این نتیجه رسیدیم برای این‌که مواد و متریال تبلیغاتی
بیشتری برای فیلم داشته باشیم و باتوجه به این‌که فیلم «امیر» در جشنواره فیلم فجر
خیلی مورد توجه داوران قرار نگرفت احتیاج به این داشتیم که متریال تبلیغاتی غنی
داشته باشیم تا در اکران فیلم روی آن مانور دهیم. فیلم در جشنواره جهانی پذیرفته
شد و این مسئله هم به اعتبار هر چه بیشتر فیلم کمک می‌کند و هم کنجکاوی مخاطب
عمومی‌تر سینما را برای تماشا برمی‌انگیزد. قطعا به اکران عمومی فیلم در ایران فکر
می‌کنیم و به نظرم فیلم این پتانسیل را دارد که مخاطب را با خود همراه کند البته
نه در حجم فیلم‌هایی با فروش نجومی و میلیاردی اما «امیر» مخاطب خودش را پیدا
خواهد کرد و به نسبت هزینه‌ای که برای ساخت آن صرف شده است فروش خوبی خواهد داشت.

ظاهرا تماشاگران و حاضران در جشنواره کارلووی‌واری بازخورد‌‌های مثبتی نسبت به فیلم «امیر» داشتند!

در حال حاضر نشست پرسش و پاسخ این فیلم در جشنواره برگزار
شده است و ازجمله موضوعاتی که در آن مطرح شد اشاره به حضور نسل جدید در سینمای
ایران و دنبال کردن تفکر و فرم متفاوت با سایر فیلمسازان بود همچنین تماشاگران
اذعان داشتند که این فیلم تلنگری به دغدغه‌‌های نسل دهه۶۰ در ایران و دهه۸۰
میلادی، جامعه کنونی و حتی در دنیا داشته است.

ملیکا مومنی‌راد