به گزارش خبرنگار تجسمی صبا، شهرام شهسواری منتقد هنری درباره نمایشگاه انفرادی حسین عینی بخش به نام «زندگی» که در گالری ایده برپا شده است، یادداشتی نوشت.

متن این یادداشت به شرح زیر است:

«اگر نقاشی را در تعریفی ساده، تجربه شخصی از ادارک درونـی و انتقال آن به مخاطب بدانیم، این تجربه نه تنها می‌تواند بر امر بازنمایی مسائل اجتماعی متمرکز باشد که فراتر از آن، گاه به نقد و داوری در مورد آن‌ها نیز می‌پردازد. این رویکرد نقادانه را ما اغلب در آثار انتزاعی شاهدیم و همین امر، ارتباطی تاریخی میان نقاشی انتزاعی و روانکاوی پدید آورده است. با این حال در نسل هنرمندان جوان ایرانی، موج گسترده‌ای از رویکرد بازنمایی نقادانه زندگی و جهان در آثار فیگوراتیو دیده می‌شود که خصوصا در دهه ۸۰ و ۹۰ شمسی به اوج خود رسید. در بررسی ذهنیت نسلی در نقاشی فیگوراتیو امروز ایران، می‌بینیم که نسل جوانِ هنرمندان فیگوراتیو در استفاده از نشانه‌های شمایلیِ آشنا،‏نه تنها سودای آن دارند تا بخشی از هویت و اُبژه‌های دوران خود را بازتاب دهند که کنش نقاشانه آن‌ها شکل دهنده تجربه‌ای نقادانه و تلخ نیز هست که اغلب با نشان دادن تنهایی انسان‌های معاصر و تناقض‌های روابط انسانی شکل می‌گیرد. این همان نکته‌ای است که با تماشای جدیدترین نقاشی‌های «حسین عینی بخش» به آن می‌رسیم. عینی بخش در این نمایشگاه که از ۲۹ بهمن در گالری ایده برپا شده تعداد پانزده اثر در ابعاد بزرگ و متوسط را که با تکنیک رنگ روغن اجرا شده، روی دیوار این گالری برده است.

نقاشی‌های عینی بخش، خوانشی انتقادی است از دنیای معاصر و وضعیتی که بر انسان امروز تحمیل شده است. هنرمند به نمایـش غیرمستقیم ردپایی از حضور انسان می‌پردازد؛ «غیر مستقیم» از آن رو که سوژه‌های این آثار، پرسوناژهای غیرانسانی و به تعبیر دقیق‌تر، آدمیانی در کالبدحیوانی هستند. اما چرا هنرمند چنین رویکردی را در پیش گرفته است؟ او خود در بیانیه‌اش بر این نمایشگاه به این پرسش، پاسخ می‌دهد: «مجموعه پیش رو نگاهی است به رفتارهای آدمی در کالبدحیوانی. زندگی همان اتفاقی ست که ما را از حقیقت خود دور یا به سیرت پاکمان نزدیک می‌کند و مجموعه «زندگی» بیان همین زندگی است. آن هنگام که انسان‌ها به نزاع می‌پردازند و همچون درندگان همدیگر را می‌درند. آن هنگام که نقاب بر چهره می‌زنند تا تظاهر به نبودن خود کنند. آن هنگام که حقی را می‌کشند و نمی‌دانند روزی با خواری، آن حق احقاق خواهد شد. آن هنگام که در تقابل باهم تنها به فرسایش روح خود می‌پردازند… »

یکی از ویژگی‌های آثار عینی بخش، بی‌مکانی و بی زمانی آنهاست؛ این آثار را در جایی خارج از محدوده تاریخیِ قابل شناخت برای ما باید جستجو کرد؛ جایی که تنها از طریق نگاهی سوررئالیستی به جهان می‌‏توان آن را بیان کرد.

تمرکز عینی بخش بر آدمیانی در کالبدحیوانی البته رویکردی کهن در تاریخ ادبیات و هنر ایران و جهان و اساطیر است. حیوانات در شاهکارهای ادبی همواره تمثیلی از صفات انسانی بوده‌اند؛ از کلیله و دمنه نصر الله منشی و منطق الطیر عطار گرفته تا لغت موران سهروردی و مثنوی مولوی. حتی در هنر مدرن تأثیر حیوانات بر زندگی هنریِ نقاشی چون پابلو پیکاسو چنان است که بدون حضور آن‌ها نمی‌توان آثار او را تفسیر کرد. فی المثل جغد نزد این هنرمند خلق‌وخویی نزدیک به انسان دارد و حتی در مجسمه‌هایی که پیکاسو از جغدها می‌ساخت، برای آنها چهره‌ای انسانی ترسیم می‌کرد. از این رو می توان گفت تمرکز هنرمندان بر حیوانات، هم جذابیت بصری اثر را بالاتر می برد و هم لایه‌های معنایی آن را افزایش می دهد.

در هر حال همانگونه که نویسندگان و شاعرانی چون مولانا، عطار، حافظ ،ابن سینا، جامی، سهروردی و … در ادوار مختلف کوشیدند تا حقایق رفتار آدمی را در صفات حیوانی و با سلاح شعر و نثر به تصویر بکشند؛ هنرمند نقاش نیز، با قلم و رنگ و با سلاح نقش این وظیفه را عهده دار می شود، که شاید نگاهی باشد به خویشتنِ خویش و مسیری باشد برای درک بهتر زندگی.»

نمایشگاه حسین عینی بخش با عنوان «زندگی» تا ۴ اسفند هر روز از ساعت ۱۶ الی ۲۰ در گالری ایده به نشانی تهران، خیابان کریمخان زند، خیابان سنایی، خیابان هجدهم، شماره ۲۶ میزبان علاقه‌مندان است.

انتهای پیام/