متن یادداشت گودرزی را درباره این اثر می‌خوانید:

««دسته دختران» روایتگر قصه چند زن است که در روزهای آغازین جنگ در خرمشهر اسلحه به دست می‌گیرند و به خط مقدم می‌روند.

فیلم به لحاظ اجرا، کارگردانی مسلط، باهوش و قدرتمندی دارد و فیلمی قابل احترام و سرپاست.

تسلط منیر قیدی به عنوان کارگردان بر اجزای فیلم کاملا مشهود است.

یگانه، وجیهه، سیمین، آذر و فرشته پنج کاراکتری هستند که در دسته دختران حضور دارند که هر کدام نماد و نماینده یک بینش و تفکرند. و ناهمگونی و یکدست نبودنشان از لحاظ شخصیتی، عقیدتی، اخلاقی و… خود یکی از نکات قابل توجه فیلم است.

در نمایش باشکوه دفاع و پایداری، هر کدامشان گمشده‌ای دارند به نام عشق و به همین دلیل پای در معرکه و سفر به هزارتوی خویشتن خود گذاشته‌اند و در نهایت هم عشق ناجی‌شان می‌شود.

همه کاراکترهای «دسته دختران» برای حضور در خط مقدم در تقابل با خانواده‌هایشان قرار می‌گیرند؛ یکی در مقابل پدر، دیگری در تقابل با همسر فعلی و دیگری با همسر سابق.

در «دسته دختران» هر کدام از زنان قهرمانند و کارگردان  ساختار چند قهرمانی برای روایت انتخاب کرده است.

تراژدی جنگ در دسته دختران و در نمایش دفاع، استقامت، پایداری، فضاسازی، صحنه‌پردازی میزانسن، نمایش جنگ و قهرمان‌پردازی چیزی کم نگذاشته و قدرتمند، درخشان و متفاوت ظاهر شده و تلخی و خشونت جنگ را به تاثیرگذارترین شکل به تصویر کشیده اما متاسفانه قصه و فیلمنامه، قدرت و تاب و توان همراهی با این اجرا را نداشته و فاصله زیادی با اجرا و ساخت دارد.

و اگر در کنار این اجرای توانمند و حساب شده و قوی، قصه و فیلمنامه هم قدرت و پتانسیل لازم را داشت قطعا اتفاق‌های بهتری برای فیلم رقم می‌خورد.

فرشته حسینی در بطن اتفاقات و حوادث و انفجارات، نوع دیگری از زندگی با نقش را به منصه ظهور رسانده است.

هدی زین العابدین هم از حس و بازی با نگاه و میمیک صورتش در جهت باورپذیر بودن نقشش بهره درستی برده است.

پانته‌آ پناهی‌ها هم با بازی حسی و زیرپوستی‌اش مخاطب را با خود همراه می‌کند.

اما نیکی کریمی وصله دسته دختران نیست. نه چهره‌اش و نه جنس بازی‌اش و کلا حضورش چیزی به فیلم اضافه نکرده  و بر کلیت فیلم سنگینی هم می‌کند.»