به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری صبا، محمدمهدی نعیمیان نویسنده و فیلمنامه‌نویس در واکنش به صحبت بیژن نوباوه نماینده مجلس مبنی بر اینکه ۳۰ فیلم مساله‌دار در دولت قبل مجوز گرفته‌اند که اکنون نباید اکران شوند، یادداشتی نوشت.

متن یادداشت به شرح زیر است:

«با سرعت گرفتن روند واکسیناسیون عمومی در مقابل کووید ۱۹ پس از دو سال تعطیلی سینماها، با اکران چند فیلم حالا سینماها دوباره درهاشان را به روی مردم سینما دوست بازکرده اند و با نصف ظرفیت خود و رعایت پروتکل های بهداشتی میزبان تماشاگران هستند. در حالی که سینماگران پس از مدت ها از سردرگمی خارج می شوند و امیدوار می شوند که بالاخره فیلم هایشان به نوبت اکران خواهد شد و سرمایه هایشان به آن ها بازخواهد گشت (تازه اگر فیلمشان بفروشد و اصل سرمایه را بازگرداند) نماینده مردم تهران گفته است «۳۰ فیلم مساله‌دار در دولت قبل مجوز گرفته‌اند و مجوز آنها مربوط به دولت فعلی نیست. اگر این فیلم‌ها اکران شوند وزیر را احضار می‌کنیم. در این فیلم‌ها ارزش‌های اخلاقی، انقلابی و ملی ما زیر سوال رفته و مطمئنا اکران آن با واکنش عمومی مواجه خواهد شد.»

سلیقه و نظرشخصی، مقدم بر منطق و قانون!

وقتی فیلمی موفق به دریافت پروانه نمایش می شود یعنی از هفت خان عبور کرده است. فیلمنامه اش بارها بررسی شده تا پروانه ساخت گرفته است و بعد از آن بارها توسط شورای روانه نمایش بازبینی شده است و تشخیص کارشناسانه آن شورا این بوده که فیلم در چارچوب قانون اساسی کشور است و اگر موردی نیاز به اصلاح داشته است فیلمساز علی رغم میل خود اما با احترام به قانون مجبور به سانسور یا تغییر و اصلاح فیلم خود شده و در نهایت آن پروانه را از نهاد قانونی خود دریافت کرده است.

اما از نظر آقای نوباوه حالا که دولت تغییر کرده است آن مجوزها هم از اعتبار ساقط هستند! از این بگذریم که چرا آقای نوباوه که در زمان همان دولت قبلی هم نماینده مردم بودند وزیر وقت را به مجلس احضار نکردند! این صحبت همانقدر عاری از منطق است که بگوییم حالا که رییس کل بانک مرکزی تغییر کرده است اسکناس هایی که امضای رییس قبلی روی آن هاست، اعتبار ندارند! دولت ها عوض می شوند، اما قانون که تغییر نمی کند. مدیران قبلی می روند و مدیران جدید با سلایق متفاوتی می آیند. اما فیلمساز که مکلف نیست مطابق سلایق دولت ها فیلم بسازد! علم از غیب ندارند که بدانند در آینده چه کسی می آید و سلیقه اش چیست! تنها انتظار موجهی که می شود از فیلمساز داشت این است که در چارچوب قانون فیلم بسازد. مگر در دولت جدید قانون تغییر کرده است که حقوق قانونی یک فیلمساز نادیده گرفته شود؟
در دولت قبلی مگر شورای پروانه نمایش در چارچوب قانون عمل نکرده است و همان ارزش های انقلابی و ملی که مطرح شده است را در تصمیم گیری های خود لحاظ نکرده است؟ که حتی اگر چنین باشد، چرا چوبش را فیلمساز باید بخورد؟ ایرادی هم اگر باشد، متوجه شورای پروانه نمایش است. اگر قانون مشکل دارد، این شما هستید که باید به اصلاح آن بکوشید. اما اگر منظور از مساله دار این است که سلیقه اشخاص در کارها لحاظ نشده است چطور به خود اجازه می دهید که در حالی که خود یکی از قانون گذاران مملکت هستید با سواستفاده از جایگاه خود چنین به قانون بی اعتنایی کرده و سلیقه خود را مقدم بر قانون بدانید و با سرمایه بیت المال بازی کنید؟

شمشیر از رو بسته برای اهالی سینما

دلیل این همه خشم و کدورت از اهالی هنر و فیلمسازان چیست؟ درست زمانی که سینمای ایران می رود تا بعد از گذراندن دوران سخت کرونا و لطمات بسیاری که خورده است امیدی دوباره ببندد به آینده، در حالی که انتظار می رود دولت جدید با طرح ها و تدابیر جدید سر برسد و سینما را جانی دوباره ببخشد، صحبت از این می شود که وزیر را به مجلس خواهیم کشاند و در سینماها را گل خواهیم گرفت! این چه شیوه تعامل با هنرمندان جامعه است؟

نشان افتخار جهادگر عرصه فرهنگ و هنر بر سینه چسبانده و مقابل فرهنگ و هنر ایستاده اید و شمشیر را برای اهالی هنر از رو بسته اید! زبان تهدید و مذمت چرا بر سر اهالی فرهنگ و هنر دراز است و مقابل هزاران مساله مهم دیگر مملکت سکوت کرده اید. چرا وقتی همین فیلمسازان دوسال تمام از کار بیکار شدند خود را نماینده فرهنگ و هنر مملکت ندانستید و وزیر احضار نکردید و سکوت پیشه کردید اما حالا که سینما می خواهد دوباره سرپا شود و جانی بگیرد، اینطور مقابلش می ایستید؟ آقای قانون گذار! سهم فیلمسازان این مملکت از قانون چیست؟ تا کی باید به جای تمرکز بر هنر و اعتلای آن، به خوشامد و ناخوشامد اصحاب قدرت فکر کنند و حالا به سلیقه دولت بعدی که هنوز سر کار نیامده نیز باید بیاندیشند!

مساله دار یا مساله ندار! مساله این است

پیش از این سینمای ایران این تجربه را داشته است که اصحاب قدرت طاقت محتوای انتقادی و سیاسی فیلمی را نداشته باشند و در نهایت برخلاف چارچوب قانون، آن را از پرده نمایش پایین کشیده باشند. البته که این مساله به خودی خود موجب صدمات بسیاری به سینمای نحیف کشور وارد کرده است و سرمایه گذاران را از ورود به این عرصه فرهنگی بازداشته است.

اما وقتی گفته می شود ۳۰ فیلم مساله دار در سینمای ایران تولید شده، این دیگر نشان ازین دارد که تعریف شما از «فیلم مساله دار» اشتباه است. اگر در کشور ۳۰ فیلم خلاف ارزش های انقلابی و ملی ساخته شده باشد، باید فکری به حال آن ارزش ها کرد. حالا صاحبان این ۳۰ فیلم چه بکنند که شما وزیر را به مجلس احضار نفرمایید؟ قید زحمات چندین و چند ساله خودشان و گروهشان را بزنند؟ بسیار خب، خون بهای عمر و سرمایه رفته به پای این ۳۰ فیلم را جنابعالی تقبل می فرمایید؟ سینما و سینماگری که مساله نداشته باشد را باید توقیف کنید نه سینمایی که اتفاقا مساله دارد و مساله اش هم نقد همین ناکارآمدی های شماست!

از میان آن عمومی که گفتید واکنش نشان خواهند داد چه جوان هایی که در این ۳۰ کار زحمت کشیده اند و امید بسته اند که بعد از سال ها تلاششان دیده شود. چه مادرهایی که روز و شب دعا کرده اند تا جوانشان در کوران مسائل اجتماعی، معتاد نشود، منحرف نشود، ناامید نشود و بچسبد به هنرش و بالاخره وارد عرصه سینما بشود. حالا شما با یک اظهارنظر غیرمنصفانه همه آن ارزش ها را نادیده می گیرید و به راحتی می گویید، پروانه نمایش قانونی سی فیلم را قبول ندارید و چون در دولت قبل بوده نباید اکران شوند!

چیزی که می بایست آقایان پیش از تهدید کردن در نظر بگیرند این است که کسانی که امروز در سینمای ایران مشغول فعالیت هستند، پیش از این یادگرفته اند که چطور سرسخت و مقاوم باشند. آن ها کسانی هستند که تمام دوران نوجوانی و جوانی خود را پای اهدافشان گذاشته اند و به راحتی به این جا نرسیده اند. تمام اهالی سینما، در دل خود آتش عشقی دارند که در گزند روزگار خاموش نشده است. اگر قرار بود با هر صحبت و مخالفتی به راحتی قافیه را ببازند، امروز چیزی به نام سینما در کشور وجود نداشت که شما آن را مساله دار بدانید! به عبارت دیگر، سینماگران ایران بیدی نیستند که با این بادها بلرزند.

اگر این ۳۰ فیلم اکران شوند شما وزیر را به مجلس می کشانید، عجب تهدیدی! اما جناب نماینده، اگر این ۳۰ فیلم اکران نشوند، آسیبی به سینما و سینماگران خواهد خورد که دیگر نیازی نیست وزیری باشد که به مجلسی احضار بشود یا نشود. جناب وزیر تمام وقت و توان خود را صرف همین بکنند که در دوران وزارت خود آسیبی که در دوسال گذشته به سینما خورده است را جبران کنند کفایت است. ما را از دوستان انتظار همین بس، که دشمنی رها کنند.»

انتهای پیام/