جواد علیزاده کاریکاتوریست باسابقه کشور به بهانه درگذشت کامبیز درمبخش در گفتگو با خبرنگار تجسمی خبرگزاری صبا عنوان کرد: سال ۱۳۵۰ که در مقطع دبیرستان تحصیل می‌کردم در یک مسابقه کاریکاتور برنده شدم، از آنجا با مجله «کاریکاتور» همکاری می‌کردم و استاد درمبخش را هم می‌دیدم. در همان ایام جوانی و نوجوانی با شخصیت و آثار این هنرمند آشنا شدم و شاهد بودم که چقدر عاشقانه و با جدیت کار می‌کرد.

او ادامه داد: آن زمان هنوز فضای مجازی نبود و هر کاریکاتوریستی که می خواست شروع به کار کند، باید از نشریات کاغذی فعالیت خود را آغاز می کرد و اگر خلاقیت و نوآوری داشت در کنار کاریکاتورهای روزمره ژورنالیستی، کارهای نمایشگاهی و بدون شرح را هم تجربه می‌کرد که آقای درمبخش هم به دلیل اینکه بسیار فعال و نوآور بودند در کنار آثار ژورنالیستی به آثار بدون شرح و بین المللی هم روی آوردند.

این هنرمند درباره همکاری‌ درمبخش با نشریات بین‌المللی تشریح کرد: با نشریات بین‌المللی مانند آپاردن در آلمان و نشریات دیگری مثل نیویورک تایمز، اشپیگل و نبل اشپالتر همکاری داشتند و طبیعتا ما که جوان‌تر بودیم وقتی جدیت و عشق به هنر را می‌دیدیم، سعی می کردیم فعالیت خود را بیشتر کنیم. استاد کاملا خود را وقف کاریکاتور کرده بود و شغل دیگری نداشت و به همین دلیل هم توانست سبک خاص خود را پیدا کند و در بین مردم ماندگار شود. همچنین موفق به دریافت جوایز معتبر بین المللی شد و آثار او در بهترین موزه های دنیا به نمایش درآمد.

این کاریکاتوریست درباره تاثیری که سفر به آلمان در دیدگاه و آثار کامبیز درمبخش داشت، تصریح کرد: او در جوانی به آلمان رفت و دیدن فضای آلمان غربی در زمانی که کشورهای اروپایی مرکز ترویج کاریکاتور و درواقع طنز سیاه بودند، بسیار تاثیرگذار بود و او را با این سبک آشنا کرد. همچنین این سفر بر دیدگاه و طرز فکر استاد هم تاثیر گذاشت که توانست سبک نویی را در کاریکاتور ابداع کند. بعد از بازگشت به ایران دوباره با نشریه «کاریکاتور» و روزنامه «آیندگان» و هفته‌نامه «زن روز» فعالیت داشت.

او ادامه داد: اصولا کاریکاتور کار پول‌سازی نیست. برخلاف یک نقاش که تابلوی خود را می فروشد یا طراح گرافیک که کار تبلیغاتی انجام می دهد، کاریکاتوریست معمولا برای دل خود کار می‌کند و با مطبوعات همکاری دارد و دستمزد کمی هم دریافت می کند و حتی ممکن است گاهی درگیر سوءتفاهم‌هایی هم شود. به همین دلیل اوایل انقلاب کامبیز درمبخش دوباره به آلمان رفت و اوج کار او با نشریه نبل اشپالتر بود که حتی کارهای او روی جلد نشریات هم می رفت. بسیاری فکر می‌کردند درمبخش دیگر با ایران قطع رابطه کرده است اما حدودا سال ۸۱ با دعوت نشریه «گل آقا» و وساطت آقای کیومرث صابری او دوباره به ایران بازگشت و همکاری خود را با این نشریه و روزنامه «ایران» آغاز کرد.

علیزاده با اشاره به مشکلات زندگی درمبخش و بازتاب آن‌ها در آثارش خاطرنشان کرد: استاد کسی بود که نشان شوالیه هنر فرانسه به او اهدا شده بود اما مدام از مشکل اجاره‌نشینی گله داشت و اینکه دوست داشت دفتر کاری برای خود داشته باشد، اما همانطور که ونگوگ رنج های زندگی خود را تبدیل به نقاشی های پر از احساس و رنج کرد، کامبیز درمبخش هم زندگی سخت خود را وارد سوژه های انسان دوستانه و شاعرانه و لطیف کاریکاتور کرد و شخصیت خود را در کارها منعکس می کرد.

او در پایان با بیان خاطره‌ای از کامبیز درمبخش گفت: یکی از آخرین خاطراتی که از او دارم مربوط به داوری تصویر سال است که من و آقای درمبخش جزو داوران بخش کاریکاتور بودیم. به یاد دارم که همه در آن مراسم با ماسک و الکل بودیم و درباره وضعیت کرونا شوخی می‌کردیم و در آنجا آقای درمبخش با بیان شیرین خود گفت که «به این چیزها نیست، هزاری هم که ماسک و الکل بزنی، اگر قرار باشد کرونا سراغ کسی بیاد، میاد» و همه ما خندیدیم. او همیشه و حتی تا حدود یک هفته پیش پست‌های اینستاگرام مرا لایک می کرد و این توجه استاد برای من باعث افتخار بود که ناگهان گفتند که او در بیمارستان بستری شده است و سرانجام خبر درگذشت او منتشر شد. هنوز باورم نمی شود چنین انسان شریف و هنرمندی با سوژه های ناب و خلاقانه خود از بین ما رفته است. حیف شد!

ندا زنگینه

انتهای پیام/