ندا کوهی بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون در گفتگو با خبرنگار رادیو و تلویزیون صبا درباره بازی در جدیدترین سریال تلویزیونی خود به نام «بوتیمار» به کارگردانی علیرضا نجف زاده و تهیه‌کنندگی مهران مهام که این شب ها از شبکه سه سیما روی آنتن می رود، گفت: «بوتیمار» در روزهای عجیب و غریب کرونایی ساخته شد. بعد از مدت‌ها پیشنهاد بازی در یک سریال خوب برایم بسیار جذاب بود، اما کار کردن در این ایام استرس‌ها و نگرانی‌هایی هم داشت که باعث شد خیلی از افراد از کار کردن در پروژه‌های تصویری انصراف دهند.

بازیگر سریال کمدی «بوتیمار» درباره ساخت سریال‌های کمدی در شرایط کنونی جامعه ایران بیان کرد: در روزهایی هستیم که مردم بیشتر به شاد بودن نیاز دارند؛ شادی از نوع خودشان، از نوع طبقه متوسطی که بخش اعظم جامعه را تشکیل می‌دهد. «بوتیمار» یک کمدی انتقادی است که سعی دارد با نمایش زندگی واقعی و دردهای این مردم، شادی را روی لبانشان بیاورد.

وی درباره کار کردن با کارگردانی که سال‌ها تجربه کار در کسوت دستیار کارگردان و برنامه‌ریز را در کارنامه‌اش دارد، گفت: کار کردن با علیرضا نجف‌زاده بسیار راحت و دلچسب است. او عادت به دستور دادن به دستیارانش را ندارد و تقریبا همه توضیحات درباره بازی و میزانسن را خودش به بازیگران می‌دهد.

کوهی همچنین درباره مهران مهام، تهیه‌کننده‌ای که مهمترین و به یادماندنی‌ترین سریال‌های کمدی صداوسیما را ساخته است، گفت: مهران مهام در جایگاه تهیه‌کننده‌ای جدی و سخت‌گیر که حواسش به همه چیز هست و مانند پدری دلسوز از گروهش محافظت می‌کند بسیار لذت‌بخش بود. در کل «بوتیمار» ازآن تجربه‌های شیرین بود که شرایط سخت کرونایی، برایم به یادماندنی‌ترش کرد.

اگر بازیگر درجه یک نباشید معمولا از فیلمنامه خبری نیست

این بازیگر با توجه به وجود رقابت شدید بین بازیگران برای گرفتن نقش‌ها درباره خواندن فیلمنامه‌ها پیش از بازی گفت: اگر بازیگر درجه یک نباشید معمولا از فیلمنامه خبری نیست و باید بر اساس حدسیات و کمی زرنگی بفهمید که باید این کار را قبول کنید یا نه! من بارها گول همین اتفاق را خوردم و در زمان ضبط متوجه شدم نقشی که ایفا می‌کنم، مناسب من نیست. وقتی وسط یک کار تصویری هستید، راهی جز ماندن ندارید، در غیر اینصورت غیرحرفه‌ای معرفی می‌شوید. کسی هم نیست که حق را به شما بدهد چون شناخته شده نیستید؛ حتی اگر حق با شما باشد.

معمولا اغلب بازیگران تئوری‌ها را قبول ندارند

ندا کوهی که برای بازی در نمایش «تار شیشه‌ای» (۱۳۹۲) به کارگردانی کیوان صباغ، نامزد جایزه بهترین بازیگر زن در بخش مسابقه مرور ایران در سی‌دومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر شده است، درباره وضعیت آموزش بازیگری نیز توضیح داد: من از سن ۱۳ سالگی در آموزشگاه‌های مختلفی دوره دیده‌ام. در ورک‌شاپ‌های زیادی هم شرکت کرده‌ام، هیچ‌کدام متد آموزشی درستی نداشتند. من هم بازیگری به همین شکلی که در ایران مرسوم است را در کارها و تجربیاتم آموختم. به خاطر ندارم بازیگران درجه یک در ایران جرات این را داشته باشد که بگویند من بر اساس متد خاصی بازی می‌کنم، اغلب بازیگران ما معمولا تئوری‌ها را قبول ندارند. در صورتی که بازیگران بزرگ دنیا مثل لارنس الیویه، واکین فینیکس، دانیل دی-لوئیس، داستین هافمن، آل پاچینو، هیث لجر و امثالهم بر اساس متد مشخصی بازی می‌کنند و طبق آموزش‌های همان متد، رفتار بازیگری دارند.

وی افزود: قصد مقایسه و تحقیر خودمان را ندارم، اما باید بدانیم که واضح‌ترین و اساسی‌ترین تفاوت ما با بازیگران کشورهای دیگر همین است. در ایران شکل همه چیز فرق دارد، مثلا در گذشته بازیگران ما رنج‌های زیادی را متحمل می‌شدند برای بازیگری، من از نسل خیلی دوری نیستم اما به یاد دارم در اولین کار تئاترم برای اینکه مجبور باشیم ساعت‌ها تمرین بدنی و بیان را تاب بیاوریم و باور کنیم که تئاتری‌شدن کار هر کسی نیست کارگردان گاهی ما را تنبیه بدنی می‌کرد. به ما می‌گفتند بازیگر باید زمین را تی بکشد. من روی زمین غلط می‌زدم تا زمین تی کشیده شده در سرمای سالن یخ نزند. من داربست باز و بسته کرده‌ام برای اینکه ثابت کنم می‌خواهم تئاتری باشم و روحیه‌اش را دارم.

بازیگر فیلم «مصلحت» و «بی‌صدا حلزون» تصریح کرد: هستند بزرگان تئاتری‌مان که هنوز از این روش‌های سختگیرانه استفاده می‌کنند و به این رفتارشان معروفند اما حالا گاهی در گروه‌های جوان‌تر می‌بینیم که تازه‌کارها یا بازیگران مشهور به سلبریتی با لباس‌های مجلسی سر تمرین حاضر می‌شوند و اعتقادی به تمرین های بدن و بیان ندارند. افراط و تفریط خوب نیست. در سالن‌های خصوصی که به لطف این مکان‌های بازاری، بی‌هنران ثروتمند هم تئاتری شده‌اند، کارهایی می‌بینیم که از میزان سطحی و اشتباه بودن اجراها دهان‌مان باز می‌ماند. کسی هم نمی‌تواند چیزی بگوید چون همه چیز در مناسبات تولید سرمایه‌داری و پول خلاصه می‌شود.

متاسفانه همه چیز مردانه اداره می‌شود

بازیگر فیلم «شهربانو» در بخش دیگر صحبت‌هایش درباره وضعیت و مشکلات زنان در تئاتر و سینمای امروز ایران بیان کرد: زنان در همه جای جامعه ما مشکلات ریز که چه عرض کنم، مشکلات درشتی دارند. کشور ما کشوری مردسالاری است و متاسفانه همه چیز مردانه اداره می‌شود. به همین دلیل جامعه درک کمی از زنان دارد. البته به نظر می‌رسد تلاش‌هایی برای رفع این نگاه صورت گرفته و زنان و مردان آگاه‌تر شده‌اند.

وی ادامه داد: بازیگری برای اغلب مردم دنیا حرفه جذاب و هیجان‌انگیزی است. از آنجایی که انسان امروز به دنبال راه‌های سریع و راحت برای رسیدن به تمایلاتش است، زنان و دختران زیادی سعی می‌کنند از راه‌هایی وارد این دنیا شوند که حرفه‌ای نیست. اینها می‌دانند که از چه راه پر خطری دارند وارد می‌شوند اما مشکلی با آن ندارند، بنابراین مردهایی که در این حرفه قدرتی دارند هم، با این مساله مشکلی ندارند. گاهی هم برعکس است و قدرتمندان مرد در این حرفه سعی می‌کنند به زن‌ها بگویند که اگر آنچه ما می‌گوییم را انجام ندهید، راهی نخواهید داشت. این تنها به رابطه غیراخلاقی محدود نمی‌شود، قدرت‌نمایی شکل‌های مختلفی دارد. این یک بیماری است که خیلی‌ها دچارش هستند. به هرحال این چیزها باعث می‌شود گاهی آن‌ها که سال‌ها در این حرفه تلاش کرده‌اند و راه پله‌پله بالا رفتن را انتخاب کرده‌اند زیر دست و پا له شوند.

تئاتری‌های زیادی وارد عرصه تصویر شده‌اند

این بازیگر تئاتر و سینما در پایان درباره غیر حرفه‌ای بودن تئاتر امروز ایران و رنج فراوان بازیگران تئاتر برای دیده شدن گفت: خوشبختانه چند سالی است که رابطه مدیوم‌های تصویری با تئاتر خوب شده است و امروز تئاتری‌های زیادی وارد عرصه تصویر شده‌اند و موفق عمل کرده‌اند. در گذشته وقتی بازیگری از تئاتر به سینما یا تلویزیون می‌رفت مدام به او می‌گفتند: تئاتری بازی نکن. خوشحالم که این دوران به پایان رسیده است و در این سال‌ها دیدیم که بازیگران تئاتری سطح کارهای تصویری را بالا برده‌اند. اما اینکه می‌گویید تئاتر ما حرفه‌ای نیست یعنی چه؟ اگر در مقایسه با تئاتر در کشورهای دیگری که در تئاتر حرف اول را می‌زنند این را می‌گویید، باید بگویم مگر در زندگی روزمره و اساسی‌ترین حقوق انسانی‌مان نسبت به دیگر کشورها در جایگاه خوبی هستیم که تئاترمان در مقایسه با آن‌ها مساوی یا جلو باشد؟! ما در جهان سوم و خاورمیانه‌ای زندگی می‌کنیم که همیشه در حال جنگ و خونریزی است، اما در مورد اینکه در همین کشور و با همین وضعیت تئاتر می‌تواند قدری بهتر باشد می‌پذیرم. می‌پذیرم که قرارداد و احترامی برای اهالی تئاتر وجود ندارد، چون اقتصادی برای تئاتر وجود ندارد. چون همیشه همه چیز هیاتی مدیریت می‌شود، چون تهیه‌کنندگی به تازگی وارد تئاتر ما شده و هنوز تهیه‌کنندگان نمی‌دانند که تهیه‌کنندگی در تئاتر کاری تخصصی است. تهیه‌کننده باید تئاتر را به خوبی بشناسد. نباید به این فکر کند که با این کار می‌تواند بارش را ببندد، معروف شود یا خوشحال باشد که با افراد مشهور نشست و برخاست دارد.

احمدرضا معراجی

انتهای پیام/