به گزارش صبا، محمدرضا باطنی زبان‌شناس، مترجم و فرهنگ‌نویس سه‌شنبه ۲۱ اردیبهشت ماه ۱۴۰۰ پس دار فانی را وداع گفت.

او در دو مقاله «اجازه بدهید غلط بنویسیم» و «هیاهو بر سر هیچ» به نقد صریح کتاب «غلط ننویسیم» عبدالحسن نجفی پرداخت که از جنجالی ترین آثار وی محسوب می شود. وی چهره ای علمی و دانشگاهی بود که خدمات ارزنده ای به ادبیات ایران کرده است.

حال در غیاب این زبان‌شناس، محمدرضا شفیعی کدکنی در یاداشتی هنر پاکدامن زیستن او را تحسین می‌کند.

متن یادداشت وی بدین شرح است: «می‌توانم گواهی دهم که دکتر باطنی یکی از مردان آزاده عصرِ ما و نسلِ ماست که با پارسایی و زهدی از نوع زهدِ عارفان تذکره‌الاولیاء بی‌اعتنا و سربلند از کنار تمام وسوسه‌های قدرت‌طلبی و جاذبه‌های حیات اداری و مادی و نان به نرخ روز خوردن‌ها گذشت و این جایگاه اخلاقی‌اش، حتی از جایگاه علمی و دانشگاهی‌اش ارزش بیشتری دارد و می‌دانم که او بعد از انقلاب در این راه رنجی درازدامن را با شکیبایی خویش آزموده است.

مقام معنوی و آزادگی دکتر باطنی و دلیری و دلاوریِ علمیِ او، چیز دیگری است که غالبا مغفول مانده است و جز اندکی از شاگردان و یاران نزدیک او و افراد خانواده‌اش، دیگران، بیش و کم از آن بی‌خبرند و این چیزی است که هیچ‌گاه کهنه نخواهد شد؛ زیرا نوعی «هنرِ زیستن» است.

علم می‌آید و می‌رود و کهنه می‌شود، و همچون فصلی از تاریخ برای اهلش ثبت می‌شود؛ اما «هنر پاکدامنْ‌زیستن» و آزادگی، همیشه زنده است. به همین دلیل نام دکتر محمدرضا باطنی همچون بلند «آویسه»ای (یعنی الگو و‌ اسوه‌ای) برای نسل‌های آینده فرزندان ایران‌ زمین همیشه خواهد ماند.

محمدرضا شفیعی کدکنی»

انتهای پیام/