ساخت مستند کرونایی لازمه این دوران است/ لزوم خلق آثار ماندگار چون «طاعون» | پایگاه خبری صبا
امروز ۱۰ فروردین ۱۴۰۳ ساعت ۱۷:۲۷
آزاده بی‌زار گیتی در گفتگو با صبا:

ساخت مستند کرونایی لازمه این دوران است/ لزوم خلق آثار ماندگار چون «طاعون»

کارگردان مستند «پرده آخر» معتقد است تجربه‌های مستندسازان درباره روزهای کرونا، در حافظه تاریخی جهان می‌ماند.

آزاده بی‌زار گیتی مستندساز، کرونا را بحرانی غیرقابل انکار در زندگی امروز خواند و به خبرنگار سینمایی صبا گفت: کرونا اتفاقی است که بسیاری آن را بزرگ‌ترین بحران بعد از جنگ جهانی دوم می‌دانند. خطر مرگ و میر، از دست دادن جان عزیزان، قرنطینه و انزوای نسبی اجتماعی، نابه‌سامانی معیشتی در دوران کرونا، سالمندی، جنسیت و… چالش‌هایی هستند که بسیاری از اقشار جامعه و از جمله مستندسازان را که عموما در زمره‌ مشاغل سخت و پرخطر جوامع به شمار می‌آیند، تحت تاثیر قرار داده است.

وی با اشاره به اینکه کرونا در بسیاری از موارد، پروژه‌های‌ مستندسازان را متوقف کرده و زیست و سلامت و معیشت آن‌ها را با خطر جدی مواجه کرده‌ است، تاکید کرد: از نظر وجدان اجتماعی و انسانی ضرورت دارد که این مساله نه تنها درباره مستندسازان بلکه همه‌ شهروندان مورد توجه جدی نهادهای ذی‌ربط قرار بگیرد.

این مستندساز ادامه داد: هنوز جهان در برابر این بحران غیرقابل انکار، گیج و ناتوان است. جز پاره‌ای از فلاسفه همچون جودیت باتلر، چامسکی، ژیژک و عده‌ محدودی، چندان اثر فلسفی، ادبی و هنریِ تکان‌دهنده و عجیبی که بتواند شکل و شمایل جهان کرونایی ما را به درستی ترسیم کنند در سرتاسر جهان ندیده‌ام، یا شاید من هنوز ندیده‌ام این‌حال بسیاری از مستندسازان با همان روحیه حساس و جستجوگر یک مستندساز، گاه دوربین را به سمت خود چرخانده‌ا‌‌ند و روایت‌های خودبیان‌گرشان را از این دوران کرونایی ساخته‌اند و گاه خطر کرده‌اند و با جسارتِ رفتن به فضاهای اجتماعی، روایت‌های خود را از مواجه با ویروس کرونا ارایه داده‌اند. این مشاهدات عینی بسیار ارزشمند هشتند و همه‌ این آثار، به نحوی بر حافظه‌ تاریخی جهان خواهند افزود. بی‌شک در آینده، در جهان پس از کرونا هم، این آثار به کارمان خواهند آمد و از آن‌ها خواهیم آموخت.

باید آثاری در حد و اندازه «طاعون» خلق کرد

کارگردان مستند «فرشته‌ای روی شانه راست من» تصریح کرد: بسیاری از آثار درباره کرونا به رپرتاژهای خبری جنگ‌های جهانی شباهت دارند که بی‌شک و لازمه‌ این دوران هستند چراکه هدف، فعلا آگاهی بخشی و درمان است اما به نظر من در طی زمان همه ما درخواهیم یافت که هنوز موضوعات و مفاهیم مهمی مانده است که باید ثبت و پرداخته شوند.

وی در ادامه درباره موضوعات مدنظر خود عنوان کرد: موضوعاتی از قبیل انزوای اجتماعی، بحران اقثصادی جهانی، ناتوانی انسان‌ها حتی از لمس دست یکدیگر، پیامدهای عاطفی آن و هزاران موضوع دیگری که باید بر آن عمیق شد، به آن اندیشید، آن را ساخت و پرداخت، از موضوعاتی‌ست که نباید از آن غافل شد اما به زمان بیش‌تر و منابع و امکانات مالی وسیع‌تر و واقعی‌تری نیاز دارد تا بشود آثاری خلق کرد که در اندازه‌ «طاعون» کامو در ادبیات عمیق، خیره کننده و ماندگار باشد. «طاعون» نشان‌دهنده‌ اوضاع شهروندان و زیست آنان در شرایط طاعون‌زده الجزایر است.

کارگردان مستند «سپیده دمی که بوی لیمو می‌داد» در پایان بیان کرد: هنوز زمان زیادی لازم است، هنوز نمی‌دانیم چه خواهد شد، چه مستندهای موثری در آینده ساخته می‌شوند؟ اصلا زیست پساکرونایی چگونه خواهد بود؟ من هم به عنوان یک انسان و نه تنها یک مستندساز به قول راوی رمان کامو می‌گویم «در این لحظه تنها چیزی که می‌دانم این است؛ مردم بیمارند و به درمان نیاز دارند» و امیدوارم ما هم در پایانِ این همه‌گیری مخوف، درسی که از این روزها می‌آموزیم همچون نجات یافتگان کتاب «طاعون» باشد. «آن‌ها اکنون می‌دانستند تنها چیزی که همیشه می‌توان مشتاقش بود و گاهی نیز به آن رسید، عشق به انسان است.»

انتهای پیام/

هنوز دیدگاهی منتشر نشده است