به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری صبا، تلویزیون زمانی اختراع شد که سینما از رونق قابل ملاحظه‌ای در جهان برخوردار بود، رونقی که طرفداران آن را از خانه‌های خود بیرون کشانده و برای دیدن تصاویر متحرک راهی سالن‌ها می‌کرد، البته سالن‌هایی نه به شکل و تعریف امروزی.

با اختراع تلویزیون در اوایل دهه ۱۹۲۰، مردم با تکنولوژی‌ای روبرو شده بودند که برنامه‌ها را در زمان‌های مختلف به صورت‌های گوناگون به نمایش می‌گذاشت پس دیگر ضرورت رفتن به سینما برای دیدن فیلم‌ها برداشته شده بود. البته قیمت تلویزیون، حجم آن و… این تکنولوژی را برای استفاده قشر خاصی از جامعه محدود می‌کرد. کسانی که توان خرید تلویزیون را داشتند می‌خریدند و گاهی برای روزهای تعطیل سری هم به سینما می‌زدند، کسانی هم که توانایی خرید نداشتند که تکلیف‌شان مشخص بود؛ گاهی با رفتن به سینما روزگار می‌‌گذراندند. حالا دیگر سینما یک رقیب جدی داشت و باید برای برتر شدن تلاش می‌کرد. البته این ۲ تکنولوژی همیشه رقیب و نبوده روزگاری نیز به عنوان حامی یکدیگر عمل می‌کردند.

ولی در ایران صداوسیما به عنوان قدرت رسانه ای سال‌هاست میانه چندان خوبی با سینما ندارد حمایت منسج و تاثیرگذاری از فیلم‌های سینمایی و اکران نمی‌کند که این رویکرد در بحران اخیر کرونا و تعطیلی و از رونق افتادن سینما بیشتر به چشم می آید.

باتوجه به شیوع ویروس کرونا وضعیت سینماهای کشور رو به افول می‌رود و صدای نفس نفس زدن آن شنیده می‌شود ولی صداوسیما در بازه هایی اندک که سینماها باز بودند کوچک‌ترین کمکی به این عرصه نکرد و نه فقط تبلیغات فیلم های روی پرده را نکرد بلکه از باز بودن سینماها هم با مردم حرفی نزد. تبعات این رفتار تلویزیونی هم این شد که مردم از باز بودن سالن‌ها ناآگاه ماندند و مخاطبان سینما به ۲ درصد رسید.

تلویزیون علاوه بر تبلیغ نکردن فیلم‌ها، چندی پیش فیلم‌های «یدو» بهترین فیلم سی و نهمین جشنواره ملی فیلم فجر و «تک‌ تیرانداز» بهترین فیلم از نگاه مردمی در جشنواره و فیلم سینمایی «مهران» با پروانه نمایش سینمایی را خرید و بدون اکران سینمایی روی آنتن برد؛ خبری که واکنش‌های زیادی را برانگیخت و بسیاری را شوکه کرد. همچنین با کیفیت نامناسب در پخش فیلم «یدو» از شبکه یک سیما که مشکل فنی عنوان شد و قاچاق فیلم سینمایی «تک تیرانداز» و «یدو»، تلویزیون نشان داد که توان پخش فیلم‌های سینمایی دسته اول را ندارد.

اینگونه مسائل فقط به دوران کرونا و روزگار یک ساله‌ای که پشت سر گذاشتیم، محدود نمی‌شود، در سال‌های اخیر تلویزیون از جشنواره‌های مختلف سینمایی حمایت نمی‌کند، یا اگر می‌کند با سانسور همراه است. همچنین برنامه متنوع که هم مخاطب عام را درگیر کند و هم مدانش مخاطب خاص را بالا ببرد در حوزه سینما در تلویزیون کمتر یافت می شود.

البته برنامه‌های دیگری نیز در تلویزیون به بازیگران، خواننده‌ها و… اختصاص دارد که جز تکرار مکرات ماحصلی ندارند. یک بازیگر، یک کارگردان یا یک خواننده به همراه دیگر دوستان هنری خود با هزینه‌های گزاف به برنامه‌های مختلف دعوت می‌شوند و در آن به بذله گویی می‌پردازند؛ برنامه‌های بی محتوایی که نمونه آن در شبکه نمایش خانگی نیز رو به افزایش است.

حال باید از خود بپرسیم مشکل تلویزیون با سینما چیست؟ به نظر می رسد مسئولان صداوسیما پاسخی برای این مسایل ندارند و یا دلیلی برای پاسخگویی نمی بینند.

فروغ گشتیل

انتهای پیام/