به گزارش خبرنگار سینمایی صبا، اختتامیه جشنواره «کرونا و من؛ یک روایت تصویری» با همکاری انجمن مستندسازان سینمای ایران و شبکه نمایش مستند «هاشور»، روز گذشته ۱۵ اسفند‌ماه، با حضور برندگان و تعداد محدودی از داوران در سالن سوره حوزه هنری از ساعت ۱۶ الی ۱۸ برگزار شد.

در این جشنواره ۲ فیلم با نام‌های «خانمان» ساخته سیاوش نقش‌بندی و «۳۶ سالگی» ساخته پانته‌آ میرفصیحی برنده بهترین فیلم از نگاه اعضای انجمن مستندسازان شدند.

۲ فیلم «قلب، قرنطینه، حرکت» ساخته مقداد نورالهی و «وضعیت خاکستری» ساخته احمد مرادی برنده بهترین فیلم از نگاه تماشاگران شدند.

۱۰ فیلم که منتخب هیات داوران بوده و بدون اولویت در قالب یک فیلم بلند به نمایش درخواهند آمد عبارتند از «کودکی» ساخته مریم احمدپور، «۱۸ سالگی» ساخته هیوا ذاکری، «چنگی به زندگی» ساخته مرتضی بایگی، «هلولا» ساخته زهرا مرادی، «امیرعلی» ساخته فرشته امینی، «شب‌های روشن من» ساخته بهار احمدی، «گونه‌ جدید» ساخته‌ شادی مختاری، «ششدر» ساخته‌ سید وحید حسینی، «بی در بی» ساخته‌ امیرحسین عطاردی، «پیامدهای قرنطینه» ساخته‌ سپهر محمدی.

درنهایت سه فیلم برتر جشنواره با نام‌های «۱۸ سالگی» ساخته هیوا ذاکری، «امیرعلی» ساخته فرشته امینی و ««هلولا» ساخته زهرا مرادی معرفی شدند.

شرکت‌کنندگان به طور مشخص برای ما فیلم ساختند

میلاد خالقی‌منش رییس هیات مدیره انجمن مستندسازان سینمای ایران در گفتگو با صبا، درباره این جشنواره گفت: جشنواره «کرونا و من» بیشتر از اینکه جشنواره باشد، یک پروژه بود. شاید فضای مسابقه‌ای جشنواره برای ما به پایان رسیده باشد اما کار اصلی‌مان تازه شروع شده است، هم درباره این فیلم‌ها خواهیم نوشت، هم ۱۰ فیلم برگزیده را در قالب یک فیلم بلند در فرصت‌ها و جشنواره‌های مختلف به نمایش خواهیم گذاشت، همچنین فرصت‌های گفتگویی زیادی را حول فیلم‌ها ایجاد خواهیم کرد.

وی درباره اولین نمایش ۱۰ فیلم برگزیده عنوان کرد: اولین نمایشی فیلم‌های برگزیده، پنج‌شنبه ۲۱ اسفندماه در جشن «تصویر سال» خواهد بود، همچنین درحال رایزنی برای حضور در دیگر جشنواره‌ها و اکران اینترنتی آن‌ها به عنوان یک فیلم بلند نیز هستیم.

خالقی منش با اشاره به اینکه ۱۰۲ فیلم به دست‌شان رسده و از میان آن‌ها ۵۱ اثر منتخب شدند، درباره کیفیت آثار تاکید کرد: از دید ما بسیار آثار جذاب و بکری بودند خصوصا که ما الزاما با فیلمسازان حرفه‌ای طرف نبودیم، هرچند که فیلمسازان حرفه‌ای نیز فیلم فرستاده بودند ولی بحث نگاه و روایت برای ما از تکنیک و فیلمسازی حرفه‌ای اهمیت بیشتری داشت. آثاری که به دست ما رسیدند از این نظر بسیار آثار جذابی بوده و هم‌اکنون نیز در سایت هاشور به صورت رایگان در دسترس علاقه‌مندان هستند.

کارگردان مستند «این زمین خوردنی نیست» ادامه داد: بسیاری از مدیران انجمن مستندسازان از چیزی که به دست‌مان رسیده بود، و نگاهی که آدم‌ها در این ایام کرونا به اطراف داشتند، هیجان‌زده بودند، واقعا تصور این را نداشتیم که چنین آثاری را به دست‌مان خصوصا اینکه این فیلم‌ها مشخصا برای این جشنواره ساخته شده بود یعنی آدم‌ها فیلم‌هایی را از قبل نساخته بودند که بخواهند به شیوه‌های مختلف ارسال کنند، مشخص بود که با فراخوان ما شروع به فیلمسازی کرده و برای ما ارسال کرده‌اند.

برگزاری ورک‌شاپ‌ها و فضاهای گفتگو برای شرکت‌کنندگان

وی در پاسخ به اینکه ممکن است افراد برگزیده را به سمت فیلمسازی سوق دهند یا خیر، اظهار کرد: الزاما اینکه آدم‌ها را به یک مسیری سوق داده و خط‌دهی کنیم در برنامه‌مان نیست ولی برگزاری فضاهای گفتگو، کلاس‌ها و ورک‌شاپ‌ها نه به معنای فیلمسازی و مستندسازی حرفه‌ای که ممکن است الزاما علاقه اصلی‌شان نباشد، در برنامه‌مان نیست. ما فضاهای گفتگو درباره این فیلم‌ها، پنل‌ها و ورک‌شاپ‌ها نه به صورت تخصصی بلکه گفتگو درباره این فیلم‌ها و بهتر دیدن جهان اطراف را برگزار خواهیم کرد.

رییس انجمن مستندسازان درباره ویژگی کارگاه‌ها خاطرنشان کرد: هنوز طراحی آن‌ها کامل نشده و باید گفتگویی درباره‌شان داشته باشم که ببینیم با چه افرادی در این دوره طرف هستیم، طبیعتا نگاه آن‌ها هم متفاوت بوده و شاید دوست دارند به سمت فیلمسازی حرفه‌ای بروند ولی هرکاری که بکنیم تلاش‌مان این است که بحث هزینه کلاس‌ها مطرح نباشد تا دغدغه‌ای برای‌شان ایجاد شود.

خالقی‌منش تاکید کرد: ویژگی بارزی که این فیلم‌ها برای ما داشتند، خوب دیدن آدم‌ها بود، از رفتگر شهرداری در شهر مشهد گرفته تا آدم تئاتری و فیلمساز درجه یک مستند که برنده جایزه‌های مختلفی شده، برای ما فیلم ارسال کردند. از نیویورک و آمستردام فیلم داشتیم تا شهرهای کوچک کشور، ۹۰ درصد این آدم‌ها ممکن است تمایلی به اینکه مسیر فیلمسازی را ادامه دهند، نداشته باشند اما این خوب دیدن‌شان بهانه جدی برای ماست که گفتگو و کارگاه راه بیندازیم و آن‌ها را در زمینه‌ای که تمایل دارند، نه به معنی فیلمساز حرفه‌ای، فعال کنیم.

مردم درگیر تکنیک نمی‌شوند

کارگردان مستند «گربه‌های ناآرام» درباره درباره جذابیت نگاه و نبود دانش فیلمسازی در میان شرکت‌کنندگان بیان کرد: واقعیت این است که خیلی امیدوار بودیم و می‌دانستیم که جریان‌های فکری و روایی در میان مردم وجود دارد چراکه آن‌ها را در اینستاگرام و فضاهای مختلف دیده بودیم ولی کسی به آن‌ها نگفته بود که قاب و تکنیک چیست و این موضوع، همان برگ برنده آن‌ها بود چراکه درگیر تکنیک نمی‌شدند و این خود کمک می‌کرد که روایت‌های خالص‌تر، سرراست‌تر و صمیمی‌تری داشته باشند.

وی درباره چالش‌هایی که در این پروژه با آن‌ها همراه بود گفت: چیزی که از وسط پروژه فهمیدیم این بود که آدم‌ها انگیزه پیدا نمی‌کنند، اگر فیلمی را ساخته باشند بله ولی اینکه انگیزه داشته، دست به دوربین شوند و فیلمی برای ما ارسال کنند، وجود ندارد پس شیوه‌های تبلیغاتی مختلفی را به کار بردیم تا مردم آثارشان را ارسال کنند، در دوره‌ای مقداری مایوس شده بودیم زیرا ریتم ارسال فیلم‌ها کند شده بود که باز هم طبیعی بود چون ما کاری استارت‌آپی را آغاز کرده بودیم و از آدم‌هایی که فیلمساز نبودند می‌خواستیم که برای ما فیلم بسازند، این موضوع در هیچ جشنواره‌ای اتفاق نمی‌افتد و جشنواره‌ها مشتریان مشخصی دارند. بعد از اینکه روایت‌های خوب کم کم به دست‌مان رسید، فضا تغییر کرده و به نوعی خستگی از تن‌مان در رفت.

خالقی‌منش در پایان درباره آینده پروژه عنوان کرد: پروژه «روایت‌های تصویری» بیشتر از هر جشنواره حرفه‌ای فیلمسازی برای ما جذاب بود و قطعا ادامه پیدا می‌کند. امسال «کرونا و من» بهانه‌ای برای آغاز بود ولی پرژه تازه کلید خورده و سال آینده با موضوع دیگری ادامه می‌دهیم. افرادی که امسال جذب شده و برای ما آثارشان را فرستادند، اولین کاندیدا‌های ما برای فرستادن فیلم‌ها در سال بعد خواهند بود و ممکن است آدم‌های دیگری به آن‌ها اضافه شود، یواش یواش جمعی را ایجاد می‌کنیم که گفتگو و تعامل‌شان با مستندسازانی که شغل حرفه‌ای و تخصصی‌شان است، شکل بگیرد. این گفتگو برای اعضای انجمن مستندسازان خیلی جذاب بوده و باعث می‌شود هم مستندسازان با آن‌ها مانوس شوند و هم آدم‌هایی فیلم ارسال می‌کنند، با مستندسازان حرفه‌ای گفتگویی داشته باشند.

فروغ گشتیل

انتهای پیام/