از رنگ می‌رفتم ولی از رو نه!

رنگ‌ها می‌رفتند اما رو می‌آمدند «حسیاتی» که من را ما بین رنگ و رو (در آمد و رفت غریزی) به کشف خویشتنی تازه‌تر بین خویش و تن می‌رساندند. ح

س کردن تمام آن چه که به طرزی نامحسوس بر من و در من (در عین حال و قرنطینه) می‌گذشت، شاید تا که نگاه من را به آستانه نگاه منی دیگر (یک من نو که نگاهم می‌کرد) برساند…

نقش‌ها پیش‌رو، حاصل پشت‌سر گذاشتن یک سال خانه نشینی ناخواسته است. نقوشی برخاسته از درون خویشتن، که گویی داشتند تنهایی تمام ما را رسم می‌کردند.

ترسیم شکل‌هایی از شب‌های در سکوت و لحظه‌های بی‌رنگی ، که مانند حلقه‌های آب از اعماق خود به سطح می‌آمدند و یادهایی از من را تبدیل به یادگارهایی برای دیگران می‌کردند.

گوشه‌های تاریکی از یک سالی که گذشت، و حالا در نور چشم‌های بینندگان امروزی خود آفتابی می‌شود کم کم …»

انتهای پیام/