به گزارش خبرنگارتجسمی صبا، شمیم یوسفی فارغ‌التحصیل مجسمه‌سازی از دانشگاه هنر است و سابقه شرکت در هفتمین بینال مجسمه‌سازی و چند نمایشگاه انفرادی و گروهی را دارد. او که از شرکت‌کنندگان هشتمین دوسالانه مجسمه‌سازی تهران است. وی درباره اثر خود در این رویداد که با عنوان «نما» ارایه شده است گفت: این کار دارای سه پرده است که پرده اول آن موضوع پایان‌نامه من در سال ۹۳ بود. پرده دوم را در دوسالانه قبلی مجسمه‌سازی ارایه کرده بودم و پرده سوم امسال در دوسالانه شرکت دارد. هر سه پرده درباره خشونت خانگی است و بر اساس یک تجربه شخصی شکل گرفته است.

یوسفی ادامه داد: پرده اول با حذف تمام آیتم‌های ظاهری که به خشونت مربوط می‌شود، به بررسی این موضوع پرداخته بود. در آن پرده توجه من به شخص خاطی بود که خودش به نوعی قربانی محسوب می‌شد. در پرده دوم به شخص سومی پرداخته بودم که هیچ نقشی در این ماجرا ندارد اما تحت تاثیر خشونت قرار می‌گیرد. پرده سوم به کل ماهیت خانواده اشاره دارد و اینکه این مجموعه از بیرون چگونه به نظر می‌آید و از نزدیک چگونه است.

او با بیان اینکه متریال این اثر مقوای کارتن است، اظهار کرد: در ۲ پرده قبلی چیزی مانند جعبه وجود داشت و مخاطب از بیرون یک جعبه بزرگ را می‌دید و می‌توانست داخل آن شود. اما این بار فقط نمای بیرون خانه دیده می‌شود و نمی‌توان داخل آن شد. انتخاب این متریال اشاره به در دسترس بودن آن و در عین‌ حال فراوانی آسیب‌های اجتماعی است که در اطراف ما بسیار زیاد است. در عین‌ حال این متریال بسیار آسیب‌پذیر است و دقیقا ماهیتی مانند آسیب‌های اجتماعی دارد.

این هنرمند عنوان کرد: این اثر در فضای خارجی نصب‌ شده و بر اثر عوامل طبیعی در حال خراب شدن است. تخریب آهسته این اثر کاملا در ارتباط با ماهیت اثر من است و روند این تخریب تصویربرداری می‌شود تا در کتاب دوسالانه به چاپ برسد. البته از ابتدا من تصمیمی برای تخریب شدن اثر نداشتم و قرار بود که این کار در سالن نصب شود. با این‌حال می‌دانستم که این کار قابلیت هماهنگی با هر موقعیتی را دارد و می‌تواند مفهوم خود را در هر فضایی پیدا کند. بنابراین وقتی که به دلیل محدودیت فضا، پیشنهاد شد که آن را در فضای خارجی نصب کنیم، از این مساله استقبال کردم.

او با اشاره به بینارشته‌ای بودن این دوسالانه تاکید کرد: به نظر من مرزبندی هنرها اشتباه است زیرا در این زمانه هر اتفاقی که موضوعی را مطرح می‌کند می‌تواند یک رویکرد هنری داشته باشد بنابراین برگزاری دوسالانه فقط برای نقاشی، مجسمه و… دارای رویکرد کاملی نیست و نمی‌تواند پاسخگوی نیازهای جامعه هنری باشد. اینکه در دوسالانه مجسمه‌سازی مجموعه آثار هنری با رویکردها و مدیاهای مختلف در کنار هم قرار گرفته‌اند اتفاق خوبی است.

یوسفی تصریح کرد: به دلیل اتفاقات مختلفی که در یک سال گذشته رخ داد احساس می‌کنم دوسالانه هشتم نتوانست به آن چیزی که مدنظر بود دست یابد. با وجود این برگزارکنندگان و هنرمندان با جدیت تلاش کردند تا این دوسالانه برگزار شود و نکته مهم نیز همین برگزار شدن دوسالانه‌ها در همه شرایط است.

این مجسمه‌ساز در پایان خاطرنشان کرد: به نظر من در این نوع رویدادها اگر رقابت وجود داشته باشد باعث می‌شود کیفیت کارها بالاتر برود. شخصا از دوسالانه‌های گذشته برگزیدگان آن‌ها و آثارشان را کاملا به یاد دارم در حالی که بسیاری دیگر از هنرمندان شرکت‌ کننده در آن‌ها را فراموش کرده‌ام. در واقع منتخب یک رویداد بودن برای هنرمند مثل یک سکو می‌ماند و باعث می‌شود نگاه جامعه هنری به آن شخص عوض شود. به همین دلیل احساس می‌کنم رقابتی بودن این رویدادها می‌تواند نکته مثبتی باشد.

انتهای پیام/