به گزارش خبرنگار ادبیات خبرگزاری صبا، «دست آخر» سومین عنوان از نمایشنامه‌های ساموئل بکت با ترجمه علی‌اکبر علیزاد از سوی نشر بیدگل منتشر شد.

«دست آخر»، آن‌طور که مشهور است در مورد آخر جهان است، اما همه نمایشنامه‌های بکت نوعی دست آخر محسوب می‌شوند.

آن‌ها به‌طور مشخص در مورد زوال، پوسیدگی و اضمحلال هستند و نیز در باب فاجعه. در کار بکت فاجعه نه تنها قابل‌نقل به صورت مستقیم نیست، بلکه اساسا پایان نمی‌یابد، همیشه بیخ‌گوش ماست. فاجعه مدام اشکال جدیدی به خود می‌گیرد؛ از احتمال جنگ‌های ویرانگر، تا شکنجه و ظلم حکومت‌های خودکامه و فجایع زیست‌محیطی که نمود بارز همه آن‌ها را می‌توان در «دست آخر» دید.

«دست آخر» بیانی قدرتمند از یأس و بیمی اگزیتانسیالیستی ‌است؛ چیزی که در تقابل با موضع فلسفی بکت مبنی بر پوچی و بی‌معنایی زندگی انسان و ناخرسندی اجتناب‌ناپذیر از آن و تباهی ذاتی‌اش قرار می‌گیرد.

«دست آخر» نمایشنامه‌ای در یک پرده با چهار شخصیت است که نخستین بار در سال ۱۹۵۷ در لندن روی صحنه رفت. بکت این نمایشنامه را ابتدا به فرانسه نوشت و سپس خود به انگلیسی ترجمه کرد.

                      ساموئل بکت همراه با بازیگران اجرای «دست ‌آخر»، برلین، ۱۹۶۷

در قسمتی از متن کتاب می خوانیم: «هَم: (با خستگی) ساکت، ساکت، نمی‌ذارید بخوابم (مکث) آرومتر حرف بزنید. اگه می‌تونستم بخوابم می‌شد عشق‌بازی کنم. می‌رفتم تو جنگل. چشم‌هام می‌دید… آسمون، زمین. می‌دویدم، می‌دویدم، اون‌ها نمی‌تونستن بگیرنم. طبیعت! (مکث) یه چیزی داره تو سرم چکه می‌کنه. یه قلب، یه قلب تو سرم.

نَگ: صداش رو می‌شنوی؟ یه قلب تو سرش (با احتیاط به‌آرامی می‌خندد.)

نلِ: آدم نباید به این چیزها بخنده، نگ. چرا همیشه باید بهشون بخندی؟

نَگ: آرومتر!

نلِ: (بدون اینکه صدایش را پایین بیاورد.) هیچ‌چیز بامزه‌تر از بدبختی نیست، بهت حق می‌دم. ولی…

نگَ: (بهت‌زده) اوه!

نلِ: آره، آره، خنده‌دارترین چیز تو دنیاست. ما می‌خندیم، می‌خندیم، با اراده، از همون اول. ولی همیشه یه چیزه. آره، شبیه یه داستان بامزه‌ست که اغلب شنیدیمش، هنوز خنده‌داره واسه‌مون، ولی دیگه نمی‌خندیم.»

نمایشنامه «دست آخر» اثری از ساموئل بکت با ترجمه علی‌اکبر علیزاد در ۸۲ صفحه و با قیمت ۲۰ هزار تومان در نوبت چاپ اول از سوی نشر بیدگل روانه بازار کتاب شد.

انتهای پیام/