علیخان عبداللهی هنرمند افغانستانی خودآموخته در گفتگو با خبرنگار هنرهای تجسمی صبا درباره چگونگی ورود به عرصه مجسمه‌سازی توضیح داد: همه افراد یک تخیل درونی دارند که تنها یک جرقه برای فعال شدن آن کافی است و این اتفاق برای من حدود سال ۷۷ یا ۷۸ رخ داد. من از سال ۶۷ در یک ساختمان سرایدار هستم و شروع ماجرا نیز در همین جا بود که با حسن حاضرمشار آشنا شدم و با یک شوخی و یک حرف بی‌هدف به مسیر مجسمه‌سازی پا گذاشتم.

وی در توضیح این اتفاق بیان کرد: برای اولین بار با پیشنهاد حاضرمشار مغز و داخل نان فانتزی را از مغازه ساندویچی تهیه کردم و با خاک و گِل درون باغچه ترکیب کردم و سپس مجسمه‌ها را ساختیم که طرح‌های اولیه همچون مجسمه‌های ناقص باستانی بود. در اصل هدف من ساخت مجسمه‌های انسان بود اما چون با خلاقیت خلق می‌شد همچون موجودات عجیب الخلقه بود.

این هنرمند مجسمه ساز افزود: یک هفته از این اتفاقات گذشت و من تعدادی مجسمه ساخته بودم. در این زمان کارها را جلوی در ساختمان انجام می‌دادم که روزی شخصی از آن‌ها استقبال کرد و خوستار خرید این مجسمه‌ها شد چراکه می‌گفت این مجسمه‌ها همانند کاریکاتورهایم است که همین خرید پیاپی این شخص باعث تشویق ما به قوی‌تر ادامه دادن این کار شد و این شخص کاریکاتوریست، کامبیز درم‌بخش بود که مدتی بعد در یک نمایشگاه مجسمه‌هایی را که از ما خریداری کرده بود به نمایش گذاشت که گویا استقبال بسیار زیادی نیز از آن شده بود. بعضی افراد تقاضای خرید دوباره همان طرح مجسمه را کرده بودند اما بحث اصلی آن جا است که این مجسمه‌ها کار دست است، چیزی خاص که حتی بعد از آن هم اگر تلاش می‌کردیم آن را دوباره بسازیم به طور کامل مانند نمونه اولیه نمی‌شد.

عبداللهی درباره جدا شدن مسیر خود از حاضرمشار بیان کرد: کمی بعد از این اتفاقات حاضرمشار پیش آقای درم بخش کار می‌کرد و مشتری‌های دیگرمان زمانی که می‌آمدند احوال او را جویا می‌شدند و درخواست خرید آثار او را می‌کردند هرچند که ما هر دو با هم کار می‌کردیم که در این زمان البته من کار خودم را باز هم ادامه دادم و مجسمه خلق کردم. در واقع هر دویمان با هم در یک مسیر پا گذاشتیم اما کمی بعد هر یک راه جدایی را رفتیم و همین باعث شد تا کاری مشابه به یکدیگر نداشته باشیم البته کمی بعدتر از آن حاضرمنش به علت بالا بودن سن ساخت مجسمه‌های بزرگ برایش سخت شد و از من می‌خواست تا اسکلت‌بندی‌های کوچکی برای وی بسازم که کار این شخص با گچ و چسب چوب و بود اما متریال من شانه تخم مرغ و چسب سیریش.

این هنرمند درباره متریال آثار داخل نمایشگاه خود گفت:  متریال زیرسازی این مجسمه‌ها چوب است. در واقع اغلب متریال من از ضایعات به دست می‌آید برای مثال از چوب‌های اضافی که در جایی ریخته‌اند، شانه تخم مرغ، یونولیت و… . من مجسمه‌هایی در اندازه دو متر نیز ساخته‌ام.

این مجسمه ساز درباره تصاویر و نقش این مجسمه‌ها عنوان کرد: نقش و فرم این مجسمه‌ها به هیچ وجه از قبل طراحی نشده‌اند و تمام این آثار از روی یک حس خاص به وجود می آیند. شاید در هنگام شکل‌دهی و ساخت مجسمه‌ها به طور ناگهانی حسی جدید در من به وجود بیاید و شکل جدیدی هم به وجود آورم.

در پایان این هنرمند درباره علت علاقه نداشتن به برگزاری نمایشگاه توضیح داد: با پیشنهادهایی که به من شد و دیدن فضای گالری آرتیبیشن تصمیم گرفتم که نمایشگاه دیگری از آثار خودم داشته باشم که قرار بود نمایشگاه ۳ مرداد افتتاح شود اما به دلیل شیوع ویروس کرونا به ۱۰ مردادماه موکول شد. من علاقه چندانی به برگزاری نمایشگاه ندارم چراکه در نمایشگاه‌های قبلی خود شاهد گم شدن مجسمه‌هایم می‌شدم و یا اینکه بسیاری از افراد قصد فروش آثار را داشتند اما بعد از چندی دیگر خبری از آنان نمی‌شد این‌ها از دلایلی است که دیگر علاقه چندانی به برگزاری نمایشگاه نشان نمی‌دهم.

این هنرمند در نمایشگاه‌های گروهی زیادی حضور داشته است که به گفته وی در این نمایشگاه‌ها آثار او از پرفروش‌ترین‌ها بوده است. همچنین تعدادی از آثار وی در نمایشگاه‌های خارجی نیز حضور داشته و در نمایشگاه جدید خود ۵۲ اثر او به نمایش گذاشته شده است.

نمایشگاه آثار مجسمه علیخان عبداللهی جمعه ۱۰ مرداد در گالری آرتیبیشن به نشانی خیابان شریعتی، پایین‌تر از حسینیه ارشاد، نرسیده ‌به همت، گل‌نبی(غرب)، میدان احمدی‌روشن (کتابی)، خیابان ساسانی‌پور، خیابان قندی(دریا)، پلاک افتتاح شد و تا یکشنبه ۱۹ مردادماه برپا است.

سبا جهانگیری

انتهای پیام/