به گزارش خبرنگار صبا، نشست هفتگی مرکز فرهنگی شهر کتاب عصر روز سه شنبه ۲۸ خرداد میزبان احمد پوری مترجم و نویسنده بود. در این نشست ضمن دیدار با پوری جلسه نقد و بررسی کتاب « ناممکن ممکن» با حضور علی عبدالهی شاعر، مترجم و منتقد، عباس رضوانی شاعر و از مولفان کتاب، کامبیز منوچهریان مترجم و از دیگر مولفان «ناممکن ممکن» و علی اصغر محمدخانی معاون فرهنگی و بین الملل شهر کتاب برگزار شود.

پوری در ادامه نشست با اشاره به اینکه پرسش «آیا شعر قابل ترجمه است؟» پرسش بی ربطی نیست اما غلط محسوب می شود، اظهار کرد: سوال آیا شعر قابل ترجمه است برای کسی که نزدیک به ۳۰ کتاب شعر ترجمه کرده است سوالی عجیب محسوب می شود. برخی از افراد شعری در ذهنشان دارند که می خواهند ببینند قابل ترجمه است یا نه و می پرسند چگونه ممکن است ترجمه شود.

وی در ادامه با خواندن بیتی از مولوی بیان کرد: ما گاهی فقط از شعر لذت می بریم اما کنجکاوی نمی کنیم شعر چه می گوید. لذت شعر ممکن است در موسیقی آن باشد اما در ترجمه آن شعر به زبان های دیگر احتمال آن کم است که بتوان موسیقی آن را نیز حفظ کرد. مولوی شعری دارد که نحو فارسی در آن رعایت نشده است بلکه این شعر را به صورت موسیقی برای رقص سماع سروده است پس من نمی توانم آن را به زبان های دیگر با همان موسیقی که دارد، ترجمه کنم. سوال درست این است که آیا همه شعرها قابل ترجمه هستند؟ که پاسخ آن خیر است.

پوری معتقد است در ترجمه شعر چراغ راهنمایی وجود دارد که چراغ قرمز آن به این معنی است که شعر به ترجمه تن در نمی دهد، چراغ زرد به صورت طنزی درآمده بین ترجمه کردن و ترجمه نکردن و چراغ سبز آن به معنای راحت ترجمه کردن شعر از زبان های دیگر است.

در ادامه برنامه پوری دو نمونه از شعرهای ترجمه شده خود را که در کتاب «ناممکن ممکن» نوشته شده است، خواند.

عبدالهی که سابقه ترجمه شعر از زبان آلمانی به فارسی را دارد نیز در سخنانی مطرح کرد: استقبال از اشعاری که توسط پوری ترجمه شده است نشان‌دهنده فوت کوزه گری است که کمتر در زمینه شعر که خیلی هم عامه پسند نیست، اتفاق می افتد. «ناممکن ممکن» کتابی متنوع و جامع است که اگر من هم طراح سوالات کتاب بودم همان سوالات داخل کتاب را طرح و به عنوان مترجم همان پاسخ هایی را می دادم که پوری در کتاب بیان کرده است. پوری تجربه خود از ترجمه شعر را به ساده ترین شکل ممکن و شفاف در کتاب بیان کرده است.

وی با بیان اینکه در ایران از دوران مشروطه تا به امروز با دو نوع ترجمه سروکار داریم، تصریح کرد: نوع اول در دوران های گذشته ترجمه به صورت نثر  و گزارش متن در مجلات چاپ می شد که قالب و سبک خاصی نداشت و همه مثل هم ترجمه می شدند. این مدل از ترجمه در آشنایی با طیف مضامین اهمیت پیدا کرد و اگر نبود شعرهای رمانتیک، قطعه نویسی، تنوع و آگاهی شکل نمی گرفت. نوع دوم ترجمه بسیار آزاد و فارسی کردن متن است به طوری در ترجمه برخی از اشعار از زبان های دیگر به زبان فارسی می بینیم که پایان شعر و نوع نگرش آن متفاوت با شعر اصلی درآمده است.

عبدالهی معتقد است ترجمه تنها به عامل مترجم بستگی ندارد بلکه به زبان میزبان، دوره ای که ترجمه شده و اینکه چه واکنش هایی در پی داشته است بستگی دارد.